Περίληψη: Ο θάνατος που δεν αποτελεί αντικείμενο θεωρητικού στοχασμού, ο προσωπικός δηλαδή θάνατος, κατοικεί στο χώρο της απορίας. Την απορία διαδέχεται η άρνηση που γεννιέται μέσα από την αδυναμία του ανθρώπου να αμυνθεί μπροστά στο βιολογικό όριο του θανάτου. Στην άρνηση του θανάτου, ωστόσο, υποφώσκει η αναίρεσή του, καθώς αποτελεί μια τάση για απόκλιση από την κανονικότητα της περατότητας, από την οποία εκπηγάζει τελικώς η κατάφαση στη ζωή.
≪Ο Γάιος είναι πράγματι θνητός και είναι σωστό να πεθάνει. Αλλά εγώ, ο Βάνιας, ο Ιβάν Ιλίτς, με όλες μου τις σκέψεις, με όλα μου τα αισθήματα-αυτό είναι εντελώς άλλο πράγμα. Και είναι αδύνατο να πρέπει να πεθάνω. Θα ’ταν πολύ φοβερό… Αν έπρεπε να πεθάνω, όπως ο Γάιος, θα το ’ξερα καλά. Η εσωτερική μου φωνή θα μου το ’λεγε. Αλλά αυτή ποτέ δε μου είπε κάτι τέτοιο. Εγώ και όλοι οι φίλοι καταλαβαίναμε καλά ότι ήμασταν πολύ διαφορετικοί από το Γάιο. Και να που τώρα… είναι αδύνατον! Και μολαταύτα είναι έτσι. Πώς να το πιστέψω αυτό; Πώς;≫
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/issues/intellectum3/ITL03P103108_anthropos_enopion_thanatou.pdf
