Περίληψη: Στο άρθρο εξετάζεται η δυνητική φεμινιστική συμβολή σε μια ριζικά ανανεωμένη ιδιότητα του πολίτη, σύμφωνα με την οποία οφείλουμε όλοι, στο μέτρο του εφικτού, να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας απέναντι στην οικογένεια, την κοινωνία και τον κόσμο. Η συμβολή αυτή συνίσταται κυρίως στην κριτική υπέρβαση του παραδοσιακού δυισμού ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο χώρο, η οποία εκκινεί από την πολιτικοποίηση της καθημερινής εμπειρίας και καταλήγει στην ανάδυση μιας ουσιαστικά συμμετοχικής κοινωνίας πολιτών.
Ο φεμινισμός, περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό κίνημα, επιχείρησε συστηματικά να εντάξει το ιστορικά αγνοημένο πεδίο των υποκειμενικών νοημάτων και των προσωπικών εμπειριών στην κριτική ανάλυση του κοινωνικού κόσμου και, ιδιαίτερα, της ≪βαθιά έμφυλης≫ φύσης των κοινωνικών και πολιτισμικών θεσμών. Η ένταξη αυτή είναι μια ιδιαίτερη ≪κριτική μέθοδος≫ (MacKinnon 1982) για τη βαθύτερη κατανόηση και την ποιοτική αλλαγή της υφιστάμενηςπραγματικότητας. Από το ξεκίνημα της ≪φεμινιστικής αναγέννησης≫ (στις δεκαετίες του ’60 και του ’70), ο ακαδημαϊκός φεμινισμός, ο οποίος αναπτύχθηκε κυρίως εντός του κοινωνιολογικού πεδίου, ενεργοποίησε εκ νέου θεμελιώδη ερωτήματα της κοινωνιολογίας της (επιστημονικής) γνώσης.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/issues/intellectum3/ITL03P093102_feminismos_kai_xwros.pdf
