Από κακή διαχείριση του χρόνου βρίσκομαι στην πολύ δυσάρεστη θέση να χρειάζομαι επειγόντως ταξί για το αεροδρόμιο. Καλά να πάθω.
Μητροπόλεως, στο ύψος της πλατείας Αριστοτέλους. Σταματά, άδειο το πρώτο.
– Αεροδρόμιο, παρακαλώ.
– Δεν πάω αεροδρόμιο.
– Γιατί;
– Δε βλέπεις, κύριος, έχω κατεβασμένη τη σημαία, πάω να παραδώσω.
Τώρα, αν πω κάτι για τη σημαία, θα φταίω εγώ ή η σημαία, μονολογώ.
Το επόμενο, έχει μία άδεια θέση μπροστά. Ο οδηγός σιγοσταματά και κατεβάζει λίγο το τζάμι.
– Αεροδρόμιο, παρακαλώ.
– Χωρίς απάντηση, γκαζώνει δυνατά και φεύγει,ενώ ένα μαύρο σύννεφο καπνού πίσω του με περιλούζει πατόκορφα. Ο τροχονόμος με το μπλοκάκι υπό μάλης βολτάρει ανέμελα παραδίπλα.
Το μεθεπόμενο, που σταματά, έχει κι’ αυτό μια άδεια θέση.
– Αεροδρόμιο, ξεστομίζω απελπισμένα και σκέφτομαι πως θα ’ταν καλύτερα να είχα κρεμάσει στο λαιμό μια σχετική ταμπελίτσα, να μη κουράζομαι και προπαντός συγχύζομαι.
– Ο οδηγός ούτε που μου δίνει σημασία, γιατί κάποιος άλλος δίπλα μου λέει αμέσως Μπότσαρη – Παραλία, και προτιμά αυτόν.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/issues/intellectum3/ITL03P131135_taxiki_talaiporia.pdf
