Σαρίτα

      Διέσχισε τον κατακίτρινο κάμπο με τα στάχυα μέχρι να φτάσει στις γραμμές του τραίνου. Ο ήλιος έκαιγε. Φορούσε ψάθινο καπέλο, φαρδιά ανοιχτόχρωμα ρούχα και παπούτσια από ύφασμα. Κουβαλούσε μια μικρή βαλίτσα με ρόδες. Ο σταθμός ήταν ένα μακρόστενο κτίσμα από μπετόν με τρεις πλευρές και έναν ξύλινο πάγκο στο εσωτερικό για να προφυλάσσονται οι ταξιδιώτες από τον ήλιο και τη βροχή. Απέναντι ακριβώς βρισκόταν το συρματόπλεγμα που καθόριζε τα όρια του εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, εκεί όπου τελείωνε το κίτρινο και άρχιζε το μαύρο και το γκρίζο. Εκτός από τον όγκο του, το εργοστάσιο δήλωνε την κυριαρχία του και μ’ ένα διαρκές βουητό. Η τέφρα από την καύση του λιγνίτη σχημάτιζε λόφους και όταν φυσούσε κάλυπτε τα πάντα με μια λεπτή σκόνη.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/issues/intellectum4/ITL04P131140_Sarita.pdf

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού