Τρέχοντας έφτασε στο σταυροδρόμι λίγο πριν το θαλασσί σπίτι. Το σπίτι εκείνης. Κοντοστάθηκε και αφού ηρέμησε, παίρνοντας βαθιές ανάσες, σφάλισε τα μάτια, άνοιξε απότομα και με τα δυο χέρια το βαρύ παλτό του και ξεχύθηκαν χιλιάδες πεταλούδες προς τις μύριες άκρες του ουρανού. Χτυπούσαν δυνατά τα φτερά τους και τις καταλάβαινε σαν να ήθελαν να σηκώσουν αέρηδες από όλες τις γωνιές του κόσμου. Μπορούσε να ακούσει το πέταγμά τους και να φανταστεί την ακανόνιστη πορεία τους. Μα δε θα άνοιγε τα μάτια. Αυτή η εικόνα θα ήταν μόνο για εκείνη. Μόνο για το θαλασσί σπίτι της.
Ένα σπίτι θαλασσί που γινόταν ένα με τον ορίζοντα και κατέβαζε το χρώμα του ουρανού ανάμεσα σε καταφορτωμένες ελιές και σκληρό χώμα. Χωρίς πορτόνι και αυλή, μα με ένα πλακόστρωτο μονοπάτι, το οποίο πέντε μέτρα πριν την εξώπορτα του σπιτιού πνιγόταν στο χώμα. Στο χώμα, όπως πνίγηκε και αυτός στο υπέροχο θαλασσί του και αναπνέει τώρα μόνο μέσα από την εικόνα του. Αισθάνεται κάποτε το σώμα του να παίρνει τη μορφή του. Τα πόδια του να βυθίζονται στο ζεστό χώμα ενώ ο κορμός, το στήθος και η ψυχή του να γίνονται δοκάρια, σκάλες και κολώνες. Τα χέρια του να βουτάνε στο χρώμα του ουρανού για να πασαλειφθεί το σώμα του και στο μυαλό του να κατοικεί εκείνη. Η Αμαλία. Η Αμαλία και το θαλασσί σπίτι της.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/issues/intellectum5/ITL05P139145_Thalassi_Arxitektoniki.pdf
