Ο μαραθώνιος του ατομικισμού είναι ένα ιδιαίτερο αγώνισμα με ιδιόρρυθμους κανόνες: ξεκινά ατύπως με την γέννησή μας ή έστω λίγο μετά από αυτή και επισήμως όταν αποκτήσουμε συνείδηση του «εγώ» και αντίληψη της διαδραστικότητάς του με τους άλλους. Το αγώνισμα τελειώνει όταν αποχαιρετούμε, όπως όλα τα έμβια όντα, τη ζωή, με παράταιρες τις όποιες μεταφυσικές προεκτάσεις. Έτσι, μολονότι το σημείο έναρξης είναι σε όλους γνωστό και βέβαιο, το σημείο τερματισμού είναι διαφορετικό και εξαρχής αβέβαιο για τον καθένα μας.
Οι ιδιόρρυθμοι κανόνες του παιχνιδιού αυτού είναι η αιτία που στον μαραθώνιο του ατομικισμού δεν κερδίζει όποιος τερματίζει πρώτος ή όσοι γενικά καταφέρουν να φθάσουν αργά ή γρήγορα στη γραμμή του τερματισμού. Αντίθετα, στο παιχνίδι αυτό, κερδίζουν όποιοι σταματήσουν συντομότερα από όλους τους άλλους και, αφού βγουν εκτός κούρσας, αρχίζουν να αναζητούν τους υπόλοιπους συναθλητές τους. Ωστόσο, παραδόξως, ελάχιστοι γνωρίζουν αυτή την τόσο κρίσιμη λεπτομέρεια. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων αντιμετωπίζει αφελώς το εν λόγω αγώνισμα, όπως ένα ακόμη άθλημα με συνηθισμένους κανόνες.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/articles/issues/intellectum6/ITL06P003004_synopseis.pdf
