«Κυρίες και κύριοι,
Με την μετάβαση στο ενιαίο νόμισμα η Ελλάδα κλείνει έναν εικοσαπενταετή κύκλο οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων και μετασχηματισμών. Από σήμερα, με τον πιο επίσημο τρόπο, η Ελλάδα εισέρχεται σ’ ένα νέο κύκλο ανάπτυξης, δυναμισμού και προόδου. Εισέρχεται σε μια νέα εποχή.»
Κάπως έτσι άρχιζε την ομιλία του ο Κώστας Σημίτης στην εκδήλωση για την πρώτη αίτηση ένταξης της χώρας μας στην ΟΝΕ. Το ημερολόγιο έγραφε 9 Μαρτίου 2000. Από τότε πέρασαν μόνο 11 χρόνια. Έντεκα χρόνια που έφθασαν και περίσσεψαν για να ανατρέψουν όλες τις ισορροπίες, τις προσδοκίες και τις ελπίδες όσων φιλοδόξησαν να ενώσουν την Ευρώπη κάτω από μια ενιαία νομισματική ομπρέλα. Σήμερα, το νομισματικό σύστημα της ευρωζώνης περνάει τη χειρότερη κρίση της ιστορίας του: μια κρίση που ενώ πυροδοτήθηκε από εξωτερικές πιέσεις, έφερε στην επιφάνεια τις δομικές αντιφάσεις του πρώτου (σχεδόν) πανευρωπαϊκού νομισματικού πειράματος στην ιστορία.
Απέτυχε άραγε το ευρώ; Σε αυτό το ερώτημα η απάντηση είναι πολύ δυσκολότερη απ’ όσο φαίνεται. Πολιτικά, η θέσπιση της ευρωζώνης αποτέλεσε βέβαια μια επανάσταση ανάλογη της ίδρυσης της ΕΟΚ. Για πρώτη φορά, χώρες που είχαν εμπλακεί σε φριχτούς αδερφοκτόνους πολέμους στον εικοστό αιώνα, ένωναν τις τύχες τους διαμορφώνοντας μια ενιαία νομισματική οντότητα για τον 21ο αιώνα. Διακατεχόμενοι από έντονη πολιτική αισιοδοξία, οι υπεύθυνοι του εγχειρήματος το θεώρησαν ως το πρώτο βήμα για την κατάκτηση μιας ευρύτερης πολιτικής ένωσης. Άλλωστε, από την εποχή του Ζαν Μονέ, το όραμα της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας συγκινούσε την ευρωπαϊκή διανόηση. Για πολλούς υποστηρικτές του, το ευρώ θα συνένωνε την Ευρώπη σε μια ενιαία οικονομική μονάδα ικανή να συμμετέχει δυναμικά στο παιχνίδι της παγκοσμιοποίησης, ως ισότιμος εταίρος με τις ΗΠΑ ή την Κίνα.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/wp-content/uploads/2012/04/ITL08_024030_H-Krisi-tis-Eurozonis_Charis-Peitsinis.pdf
