Οι άνθρωποι έχουν την τάση να μην αντιδρούν σε κινδύνους μη ορατούς. Συνήθως δεν δίνουν καν σημασία. Όταν όμως αυτοί οι κίνδυνοι είναι πυρηνικοί, αυτή η ολότελα παιδική συμπεριφορά δεν μπορεί να μας γλιτώσει.
«Όλοι ξέρουμε ότι ο χρόνος αμβλύνει πολλές από τις συγκινήσεις μας, αλλά η γενική διάθεση παραμένει ακόμα. Να πώς ήταν: εμείς δεν καταλάβαμε τότε τι θα έφερνε το Τσέρνομπιλ και, ακόμα και τώρα, δεν καταλαβαίνουμε ποιες θα είναι οι τραγικές του συνέπειες. Η ακτινοβολία είναι ένα φοβερό πράγμα: δεν προκαλεί έγκαυμα, ούτε τσίμπημα – σκοτώνει σιωπηλά, χωρίς να αφήνει σημάδια. Η αμνησία είναι επίσης ένα φοβερό πράγμα σκοτώνει επίσης σιωπηλά. Εκτός βέβαια από το ότι σκοτώνει ένα έθνος, όχι μόνο μεμονωμένα ανθρώπινα όντα… ένα ολόκληρο έθνος… πρώτα σκοτώνει ένα έθνος και έπειτα τι; Όλη την ανθρωπότητα;» γράφει ο Barys Piatrovich σε μία συγκλονιστική αφήγησή του στην διαδικτυακή πύλη ευρωπαϊκών περιοδικών “Eurozine” σχετικά με την πυρηνική τραγωδία που έζησε στο Τσέρνομπιλ το 1986.
Μόλις 25 χρόνια πέρασαν από τούτη την πυρηνική καταστροφή στο Τσέρνομπιλ κι όμως μία νέα σελίδα στην πυρηνική ιστορία πάλι ανοίγει. Τα γεγονότα της Ιαπωνίας επαναφέρουν στο προσκήνιο τις μνήμες εκείνες, μαζί μ’ αυτές του ολοκαυτώματος της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι το 1945 και θέτουν ξανά επί τάπητος το ζήτημα των πυρηνικών και τις γενικές συνέπειες που η χρήση τους επιφέρει σε κάθε τομέα της ανθρώπινης -και όχι μόνο- ζωής.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/wp-content/uploads/2012/04/ITL08_104106_Pyrinikos-Kindynos_Aikaterini-Tsalkou.pdf
