Όταν άκουσα την είδηση για πρώτη φορά έμεινα αποσβολωμένος. Δεν ήταν μόνο το περιστατικό αυτό καθεαυτό. Το άκουσμα της είδησης πως ένας 24χρονος Έλληνας φοιτητής κτηνιατρικής κυνήγησε και σκότωσε ηρωικά με μια καραμπίνα που ήταν γεμισμένη με σκάγια για αγριογούρουνα ένα ληστή Αλβανικής εθνικότητας με πήγε πίσω στα έδρανα της Νομικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, εκεί δηλαδή που για αρκετά χρόνια ως φοιτητής αλλά και ως «δάσκαλος» – ειδικός μεταπτυχιακός υπότροφος συζητούσα πολλές φορές αυτή την περίπτωση κατά τη διάρκεια του εαρινού εξαμήνου, με την βλακώδη βεβαιότητα ότι επρόκειτο για ένα εξόχως θεωρητικό ζήτημα του οποίου η πρακτική σημασία εξαντλούνταν σχεδόν αποκλειστικά στις αμερικάνικες ταινίες.
Όλοι οι θεωρητικοί θα συμφωνούσαν πως από τη στιγμή που ο δράστης θανατώθηκε τη στιγμή που άοπλος καταδιωκόταν χωρίς να έχει στη σφαίρα της εξουσίασής του οποιοδήποτε παρανόμως κτηθέν αντικείμενο, η θανατερή αυτή πράξη θα αξιολογούνταν νομικά ως ανθρωποκτονία εκ προθέσεως με τη δυνατότητα συνδρομής φυσικά ελαφρυντικών στο πρόσωπο του δράστη, όπως του κλασικότερου όλων «προτέρου έντιμου βίου».
Δύσκολα κάποιος μέσα στην αίθουσα θα φανταζόταν ότι μετά από ένα τέτοιο γεγονός σύσσωμή η τοπική κοινωνία, αποτελούμενη από εκατοντάδες πολίτες, θα συνέτρεχε επί ώρες έξω από το δικαστικό μέγαρο και το γραφείο του ανακριτή και εισαγγελέα, προκειμένου να πιέσει ασφυκτικά τις δικαστικές αρχές να αφήσουν τον τοπικό στα μάτια τους ήρωα -μα νομικά δράστη ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως- προσωρινά ελεύθερο έως ότου εκδικαστεί δηλαδή η υπόθεσή του από Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο των Αθηνών.
Ήταν ήδη 2:50 π.μ. όταν το πέμπτο τρένο της Παιανίας ξεκίνησε από το σταθμό, όταν δηλαδή ο πρωτόπειρος διαρρήκτης επιχείρησε να εισέλθει στο πέμπτο κατά σειρά σπίτι (μετά από τέσσερις πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες στην περιοχή και την ειδοποίηση της αστυνομίας από τους κατοίκους των πρώτων τεσσάρων σπιτιών). Και ήταν περίπου 3:00 π.μ. όταν σφύριξε για πρώτη και τελευταία φορά. Τότε ήταν που από το τρένο λιγόστεψε ένας επιβάτης κι ο αλλοδαπός πλην νόμιμος μετανάστης, πατέρας τεσσάρων παιδιών, άνεργος τα τελευταία δύο χρόνια και με καρκινοπαθή σύζυγο,κατέβηκε δια εκπυρσοκροτήσεως μια και καλή από το τρένο.
Ήταν πράγματι αλλοδαπός, αλλά κανονικά αυτό δεν θα έπρεπε να έχει καμία σημασία.