Καλοκαίρι 2010. Ο ήλιος καίει όπως και τα προηγούμενα καλοκαίρια. Οι παραλίες, τα ξενοδοχεία και όλων των ειδών τα καταλύματα κατά μήκος της παράκτιας ζώνης είναι πλήρη. Ζαλισμένοι και σχεδόν υπνωτισμένοι από τον ήλιο και τη μπίρα (Σολ ή Καρίμπ γιατί είναι πιο δροσερές) απολαμβάνουμε την καλοκαιρινή ραστώνη και ευχαριστούμε την τύχη μας να γεννηθούμε σε αυτή την πανέμορφη χώρα.
Το τέλος αυτής της μακράς καλοκαιρινής περιόδου ήρθε να σημάνει η διπλής όψης δήλωση-βόμβα «μαζί τα φάγαμε» με την ωμή αλλά συγκαλυμμένη ειλικρίνεια της. Από τη μία η ανάγλυφη αποδοχή της ενοχής και από την άλλη η συγκάλυψη της ατομικής ευθύνης κάτω από το στρώμα του α’ πληθυντικού προσώπου. Εγώ δεν έφαγα. Εσύ δεν έφαγες. Αυτός δεν έφαγε. Εμείς τα φάγαμε. Όλοι μαζί, ανώνυμοι καλεσμένοι σ’ ένα τεράστιο δείπνο. Δεν έχει καμία σημασία αν εσύ ήσουν άτυχος και καθόσουν στην άκρη του τραπεζιού ή είχες ρηχό πιάτο μπροστά σου. Όλοι μαζί τρώγαμε.
Καλοκαίρι 2011. Ακολούθησε η μαζική αγανάκτηση. Χιλιάδες αγανακτισμένοι γύρω από το Λευκό Πύργο και μπροστά στη Βουλή. Σκηνές, καρεκλάκια και μπίρες από το περίπτερο σ’ ένα τεράστιο αστικό κάμπινγκ. Όλοι μαζί χωριστά, ο καθένας για τους δικούς του διαφορετικούς λόγους, ενάντια στον κοινό μνημονιακό εχθρό που έχει σκηνοθετήσει εναντίον της Ελλάδας ένα σενάριο εξόντωσής της.
Καλοκαίρι 2012. Αφού μας έχουν πείσει και έχουμε πειστεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να αλλάξουμε αυτή την εξωγήινη απειλή, μπορούμε να πάθουμε κατάθλιψη όλοι μαζί. Αφού συνειδητοποιήσαμε πως μαζί τα φάγαμε και παραδεχτήκαμε την υπαιτιότητά μας στο μέτρο που της αναλογεί κοιταζόμαστε στον καθρέφτη και μονολογούμε πως αυτοί είμαστε, αυτά μας αξίζουν και περιμένουμε είτε ένα θαύμα να μας σώσει είτε τη σειρά μας στη σειρά των μελλοθάνατων. «Ο άνθρωπος δεν αλλάζει» μονολογούμε και βυθιζόμαστε στην απραξία της κατάθλιψης. Μαζική και αυτή, καταργεί την ατομικότητα και τις ικανότητες του καθενός μέσα στο καταθλιπτικό σύνολο.
Με μία μπίρα πάλι στο χέρι (Βόλκαν αυτή τη φορά και το σήμα της μη κυβερνητικής οργάνωσης DFG στο αυτοκόλλητό της) όλοι μαζί προσπαθούμε να σώσουμε τη χώρα. Ενδιαφέρον, έξυπνο και αισιόδοξο επιχειρηματικό πλάνο όπως ένα μισογεμάτο ποτήρι μπίρα, αλλά διαστρεβλωτικό όπως και το αλκοόλ. Παυσίπονη ουσία χωρίς να έχει γίνει σωστή διάγνωση της ασθένειας. Ο πόνος είναι το χρέος αλλά η ασθένεια είναι η έλλειψη παραγωγής και επενδύσεων στη χώρα. Ωστόσο μπορούμε να σώσουμε την Ελλάδα, χωρίς να κάνουμε μπιροκοιλιά.
Εναλλακτικά μπορούμε να περιμένουμε να γίνει ένα δεύτερο Μπιγκ Μπανγκ, το οποίο θα διαλύσει το κουβάρι και τα δύο ενωμένα άκρα του, ώστε να σπάσει ο φαύλος κύκλος ή να βγούμε το επόμενο καλοκαίρι στις παραλίες και να περιμένουμε να μας ψεκάσουν με αέρια συλλογικότητας, συνυπευθυνότητας και δραστηριοποίησης.
