Παρακολουθώ μια φαρσοκωμωδία σαν στρατιωτάκι αμίλητο ακούνητo κι αγέλαστο.
Αμίλητος γιατί ό,τι κι αν πω οι σύγχρονοι «σοφιστές» έχουν έτοιμη μια απάντηση βασισμένη στον ορθολογισμό του «πολιτικώς ορθού» και την περιβόητη «κοινή λογική» του φοβισμένου μικροαστού ψηφοφόρου.
Ακούνητος από την απίστευτη οικονομική ασφυξία που έχει παραλύσει κάθε έννοια οικονομίας κι αγοράς. Αγέλαστος γιατί όσο χιούμορ διαθέτω εξαντλήθηκε στις ιδιωτικές συζητήσεις με φίλους υπό κατάρρευση που θέλουν μια καλή κουβέντα, ένα χωρατό, ένα σύντομο αστείο για να αντέξουν όλη αυτή την επιδρομή στην τσέπη και την ποιότητα της ζωής τους.
Κι όμως όλο αυτό δεν είναι παιχνίδι ή τουλάχιστον δεν έχει την εξέλιξη του γνωστού παιχνιδιού που παίζαμε στις αλάνες, πριν γίνουν τσιμεντένια πάρκινγκ αυτοκινήτων.
Αντίθετα όλο αυτό το κλίμα, τόσες μέρες μετά τις τελευταίες εκλογές, γίνεται αφόρητο, όσο σκέφτομαι ότι οι σωτήρες μας ό,τι κι αν κάνουν είναι μόνο «για τα μάτια του κόσμου».
Φυσικά δεν ζητώ να αποδοθούν ευθύνες. Αυτές παραγράφηκαν χάρη στην συντονισμένη τηλεοπτική προπαγάνδα. Αυτό είναι ένα ανέκδοτο της προηγούμενης σεζόν. Ζητώ μια ουσιαστική απάντηση, ακόμη πιο τολμηρά, απαιτώ μια άμεση λύση στην ανεργία των νέων που έφτασε επίσημα πλέον το 52%!!!
Αντί γι’ αυτό όμως έχω πλήθος αναλύσεων και αερολογιών, για τα μάτια του κόσμου. Ζητώ μια άμεση λύση στην κατά 1450% (!!!) αύξηση των θυμάτων του AIDS στην Ελλάδα, αλλά εκτός από το να κόβουν τις επιδοτήσεις στο 18ΑΝΩ κι άλλες θεραπευτικές κοινότητες, έχω πλάνα και σχέδια επί χάρτου και υποσχέσεις που ξεχειλίζουν κοινωνική ευαισθησία στα λόγια, και λόγια κι άλλα λόγια «για τα μάτια του κόσμου».
Ζητώ ένα πρότυπο αξιοπρεπούς ζωής, για να ακολουθήσω, να ξεβολευτώ, να ελπίσω, να πιστέψω, και βρίσκω ατάκες περί του εξευτελισμού των βουλευτών εφόσον κυκλοφορήσουν όπως οι απλοί πολίτες με το αστικό.
Μα αν ήθελα πραιτοριανούς θα διάλεγα το πρωτότυπο (βλ. ορίτζιναλ), έναν βασιλιά με άμαξα και μια αυλή με κόμηδες, δούκισσες και μαρκησίες κι όχι Δημοκρατία. Γιατί τότε αυτή είναι μια δημοκρατία μόνο για τα μάτια κόσμου ή έστω για τα μάτια μόνο της Μπλανς Επιφανύ.
Παρακολουθώ μια φαρσοκωμωδία σαν νυφοπάζαρο σε χωριό της δεκαετίας του 50. Αυτή είναι δυστυχώς η αισθητική της σημερινής πολιτικής σκηνής. Γουστάρει η μικρή αθώα χωριατοπούλα «Εξουσία» τον νεαρό βαρβάτο πλην φτωχό βοσκό των χειμαδιών «Λαό» του κάνει ματάκια στη βόλτα, αλλά σαν τίμια κόρη οικογένειας υπακούει αμέσως στην επιθυμία του πατρός της να επιλέξει για άντρα της τον πλούσιο τσέλιγκα «Τρόικα».
Κι αν προς στιγμήν παρασύρθηκε και προσποιούμενη έδωσε ό,τι πολυτιμότερο είχε στον βοσκό, βρήκε λύση και τα μπάλωσε την πρώτη νύχτα του γάμου, τα ρεζιλίκια της δυστυχώς φάνηκαν την άλλη μέρα το πρωί με το μη ματωμένο σεντόνι Ψήφο εμπιστοσύνης που άπλωσε για τα μάτια του κόσμου ή έστω για τα μάτια της Μπλανς Επιφανύ.
Μόνο που πια «τα μάτια του κόσμου» από την πολύ ύφεση, γύρισαν τα πάνω κάτω, και η ατιμασμένη πλην τίμια χωριατοπούλα «Εξουσία» πρέπει να αφήσει τα σάπια και να δείξει άμεσα έργο κι όχι λόγια, λόγια, λόγια για τα μάτια του κόσμου ή έστω για τα μάτια της Μπλανς Επιφανύ.
Η Ελλάδα σου μοιάζει Μπλανς Επιφανί
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις Στίχοι: Άρης Δαβαράκης Ερμηνεία: Αθηνά Παππά Μ’ Αρέσει να με