Αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις στάθηκε το δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος» σύμφωνα με το οποίο «μετά τη θυγατέρα του πρώην προέδρου της Βουλής, Βύρωνα Πολύδωρα, η οποία διορίστηκε ως μετακλητή στο γραφείο του στο Κοινοβούλιο, άλλη μια κόρη στενού συνεργάτη του πρώην υπουργού «τακτοποιήθηκε» στη Βουλή και μάλιστα με σύμβαση «ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου».
Δεν είναι δα και καμία συγκλονιστική είδηση. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που εκπλησσόμασταν από τέτοιου είδους σκανδαλώδεις προσλήψεις. Γι’ αυτό και δεν έχω σκοπό να σχολιάσω την είδηση αυτή καθ’ εαυτή αλλά να μοιραστώ μια απλή σκέψη.
Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το ξέσπασμα τα κρίσης και έπειτα, έχουμε την τάση «εμείς οι νέοι» να ρίχνουμε τις ευθύνες στην προηγούμενη γενιά, στους μεγαλύτερους, αυτούς που με την απληστία, την αχόρταγη ορμή για καταναλωτισμό και εύκολο πλουτισμό μας οδήγησαν στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα. Συμφωνώ αλλά όχι απόλυτα. Όχι απόλυτα στο βαθμό που οι «εμείς οι νέοι» συντηρούμε την ίδια κατάσταση.
Πού θέλω να καταλήξω; Αν ο Πολύδωρας είναι ανεύθυνος, ακατάλληλος, διεφθαρμένος, διαπλεκ;oμενος κ.ο.κ., τότε η κόρη του ή η κόρη του στενού του συνεργάτη- οι οποίες ανήκουν στη γενιά που θεωρητικά θα πληρώσει τα σπασμένα της προηγούμενης- τι είναι;
Πώς χαρακτηρίζονται; Ποιο μερίδιο ευθύνης τους αναλογεί; Χωρίς να χρειαστεί να αποδείξουν τις ικανότητες τους, να συναγωνιστούν, να διεκδικήσουν, να απογοητευτούν, πώς μπορούν να μπουν στη θέση τόσων νέων μορφωμένων αξιοπρεπών άνεργων νέων;
Η δική μας νέα γενιά ευαγγελίζεται την αξιοκρατία και καταδικάζει το πελατειακό σύστημα μόνο και μόνο έως το σημείο όπου φθάνει η στιγμή να βολευτεί η ίδια, καταπατώντας χωρίς καμία τύψη όχι μόνο τις «αρχές» της αλλά και τα αιτήματα κοινωνικής δικαιοσύνης και αλλαγής (βλ. και πρόσφατη περίπτωση όπου για σημαντική θέση προτιμήθηκε κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου με ιστολόγιο και όχι οι συνυποψήφιοί του με διδακτορικά).
Αλλά ποιο είναι ίσως το σημαντικότερο: Εσύ αν ήσουν στη θέση τους (δεν) θα δεχόσουν να εργαστείς υπό αυτές τις συνθήκες;