Η αλήθεια είναι πως μια πενταετία τώρα όλοι λίγο πολύ μια γνώση οικονομικών την έχουμε πάρει. Ίσως όχι τόση όση προσλαμβάνει σε μια μόνη θητεία υπουργού Οικονομικών ο Ευάγγελος Βενιζέλος (μετά τη σφαλιάρα της αποχώρησης της Tρόικας πέρυσι), αλλά αρκετή ώστε να ξέρουμε τι είναι ΑΕΠ, τι πρωτογενές έλλειμμα και τι «το ανάμεσό τους», που θα ‘λεγε κι ο ποιητής. Τόση, δηλαδή, ώστε ένα προσχέδιο προϋπολογισμού που καταθέτει η κυβέρνηση να μπορούμε να αντιληφθούμε ότι είναι προχειρογραμμένο και ότι οι υπολογισμοί του γίνονται κάπως… διαφορετικά ανά περίπτωση.
Η διάσταση, ας πούμε, ανάμεσα στην καταγραφή του προσχεδίου της κυβέρνησης και του Προβόπουλου, της Τράπεζας της Ελλάδος δηλαδή, είναι ενδεικτική: 30 δισ. ευρώ λέει το προσχέδιο ότι είναι η χρηματοδότηση μέρους της εθελοντικής ανταλλαγής των ομολόγων, όπως ορίζει η δανειακή σύμβαση, 32 δισ. λέει ότι έδωσε ο Προβόπουλος. Επίσης, όσο κι αν στρίψει κανείς τα νούμερα δύσκολα βγάζει το από πού θα έρθει η περίφημη δόση των 31,4 δισ. που περιμένουμε ως μάννα εξ ουρανού: είναι από τα υπόλοιπα της πρώτης δανειακής σύμβασης (που δε φτάνουν, έτσι κι αλλιώς); Γιατί αν δεν είναι, σύμφωνα με το προσχέδιο, δε βλέπουμε από πού αλλού προέρχονται. Ή μήπως μας κρατάνε ως έκπληξη ότι τελικά όλα αυτά τα μέτρα θα τα πάρουμε για μικρότερη δόση, ίσως τόσης όση χρειάζεται για το υπόλοιπο της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών;
Μια παρένθεση εδώ. Υποτίθεται ότι η περιβόητη ρευστότητα στην αγορά θα προερχόταν και από την κάνουλα των δανείων που θα άνοιγαν οι τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους με τα 50 δισ. Περίπου τα μισά έχουν δοθεί, αλλά η μόνη ρευστότητα που φάνηκε στον ορίζοντα είναι οι εξαγορές και συγχωνεύσεις των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων μας. Έχει, ας πούμε, ενδιαφέρον ότι η Κρεντί Αγκρικόλ (Credit Agricole), των συμμάχων μας Γάλλων, ιδιοκτήτρια της Εμπορικής, θα πάρει την επόμενη δόση της ανακεφαλαιοποίησης λίγο πριν παραδώσει στην Άλφα. Κλείνει η… τραπεζική παρένθεση.
Όσον αφορά στην περίφημη ανάσα που θα δώσει η δόση που τόσο περιμένουμε (που είδαμε πώς και αν θα έρθει) στις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις του Κράτους προς τους τρίτους, που υπολογίζονται σε 7 δισ. και υποστηρίζεται πως αν πέσουν στην αγορά θα αλλάξει το κλίμα, το σχέδιο προϋπολογισμού προβλέπει ότι θα δοθούν τα μισά κι αυτά υπό αρκετές προϋποθέσεις.
Από την άλλη ύφεση, απώλειες ασφαλιστικών ταμείων (λόγω PSI) και ελλείμματα στα φορολογικά έσοδα κατέστησαν άνευ λόγου την τόσο διαφημισμένη αναδιάρθρωση και κούρεμα του χρέους, αφού από τα «κουρεμένα» 106 δισ. καθαρά «γλυτώσαμε» μονάχα 15 δισ. Δεν το λέμε εμείς, τα νούμερα του προσχεδίου του προϋπολογισμού το λένε.
Όπως λένε και με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι ο δρόμος που βαδίζουμε είναι άνευ νοήματος και μηδενικής αποτελεσματικότητας (ίσως μόνο στην τεφροποίηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή αν προτιμάτε στον επαναπροσδιορισμό του εργασιακού και βιοτικού μας επιπέδου).
Πώς το λέει αυτό; Ιδού: στο τέλος του 2011 χρωστούσαμε 355,6 δισ. ή 165,3% του ΑΕΠ. Το 2012 μειώσαμε σε 340,6 αλλά φτωχύναμε μιας και το ΑΕΠ πήγε στο 169,5%. Για το 2013 το σχέδιο του προϋπολογισμού προβλέπει και να χρωστάμε περισσότερα και να φτωχαίνουμε κι άλλο: 346,2 δισ. ή 179,3% του ΑΕΠ!
Τσίτσο, η παραλία φεύγει!
Και τι θέλετε να κάνουμε, μοιάζει να ακούγονται οι ψύχραιμες, «μεταρρυθμιστικές» φωνές. Και η Ισπανία και η Γαλλία αναγκάστηκαν να πάρουν μέτρα λιτότητας πολύ μεγαλύτερου ύψους από τα δικά μας και είναι σε καλύτερη θέση από εμάς, δε βρίσκονται στον απόπατο της Ευρώπης. Ας προσπεράσουμε, καταρχήν, το γεγονός ότι στη Γαλλία η –δηλωμένη τουλάχιστον- στόχευση είναι στα υψηλά εισοδήματα, όπως γίνεται με τον φόρο 75% σε όσους δηλώνουν πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ (ξέρουμε, ο αντίλογος στην Ελλάδα θα είναι αυτό που κυνικά δήλωσε ο Βίκτωρ Ρέστης «φορολόγησέ με, αν με βρεις» κι ως εκ τούτου δε φορολογούμε για να μη μας φύγουν αυτοί που… δε φορολογούμε. Αλλά αυτή είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα).
Στη Γαλλία, όμως, που ετοιμάζεται ένα πακέτο μέτρων 37 δισ., όπως ανακοινώθηκε, ζουν 65 εκατομμύρια άνθρωπο. Και στην Ισπανία που ανακοίνωσαν πακέτο 40 δισ. ζουν 50 εκατομμύρια άνθρωποι. Η επιβάρυνση η ανά κεφαλή λοιπόν, είναι 570 και 800 ευρώ αντίστοιχα. Στην Ελλάδα, με το δικό μας μικρό πακετάκι, αλλά και με το μικρό μας πληθυσμό (που με τίποτα δε θέλουμε να τον μολύνουμε με αίμα μη ελληνικό) η ανά κεφαλή επιβάρυνση είναι 1.350 ευρώ.
Μαντέψτε ποια στρώματα βλάπτει περισσότερο αυτή η επιβάρυνση.
Ή ηλίθιοι είναι ή ταξικά προσανατολισμένοι, αυτοί που χαράζουν (λέμε τώρα) την οικονομική πολιτική και τις περικοπές (ας μη μιλήσουμε για προοπτική και οράματα, εκτός αν ερμηνεύσουμε το όραμα ως οπτασία), γεγονός είναι ότι οι έχοντες δε θα ξεβολευτούν καθόλου στην Ελλάδα του 2013 και μετά. Ένας μισθωτός που δεν παίρνει ούτε χίλια ευρώ καθαρά θα πληρώσει περισσότερο φόρο από την προηγούμενη χρονιά, ενώ αν παίρνει τα οκταπλάσια ή τα δεκαπλάσια θα πληρώσει λιγότερο! Θαύμα, έτσι;
Κανένα θαύμα, όμως, δε κρατάει πολύ, αν δε θέλουν να το πιστέψουν οι πιστοί. Στην Ελλάδα, βέβαια, έχουμε συνηθίσει στις παραδοξότητες ή καλύτερα στο να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην πραγματικότητα όταν δε μας αρέσει, δε μας βολεύει και μας βγάζει από τη γλυκιά ραστώνη μας και τις πελατειακές μας ευκολίες. Κι όλα τα παραπάνω, χωρίς καν να πιαστεί κανείς με τα ρεκόρ της ανεργίας που η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί για να μας πείσει ότι δεν υπάρχει – μιας και όλο και λιγοστεύουν οι αναφορές στο «σχεδιασμό» αντιμετώπισής της.
Ένας λαμπερός νέος κόσμος έχει ήδη ξεκινήσει: οι παλιές λογικές, τα συνήθη λαμόγια και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί παραμερίζουν και αναδύεται ο οίκος της ανάκαμψης. Με χαραγμένα πάνω στο θυρεό του τις λέξεις «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
