ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ ΗΜΕΡΑΣ: Νέα Υόρκη, Νέα Υόρκη

Καλώς ήρθατε στην πόλη της ποσότητας, του εξ-εξ-ελ του χάους, της αντίθεσης, της παραζάλης, της ελπίδας, της τέχνης, της μόδας, της νυχτερινής ζωής, του πολύ και του λίγο, της πείνας και της ξιπασιάς, καλώς ήρθατε στην πόλη του κόσμου, τη Ν. Υόρκη.

Πολύ λιγότερο όμορφη από ό,τι κανείς φαντάζεται, πολύ περισσότερο φιλόξενη απ’ ό,τι κανείς θέλει και αντέχει. Όλοι έχουν χώρο εδώ, για όλους υπάρχει κάτι που θα αγαπήσουν, κάτι που θα νιώσουν ότι έχουν χάσει στη ζωή που έζησαν και το βρίσκουν εδώ, κάτι υπάρχει που θα τους κάνει να θέλουν να γυρίσουν τον χρόνο πίσω, να τον αναζητήσουν και να τον επιμηκύνουν.

Πρώτη μέρα και το μόνο που θέλεις είναι να τσιρίξεις γιατί νομίζεις πως μέσα από τα κίτρινα ταξί θα βγει ο Ρόμπερτ ντε Νίρο και μέσα από τα τούβλινα σπίτια με τις σκάλες μέχρι την πόρτα θα προβάλει ο Γούντι Άλεν ή κάποια από τις μούσες του. Δεύτερη μέρα και θέλεις πάλι να τσιρίξεις αλλά αυτή τη φορά γιατί η επίδειξη του Πορτς 1961 στην εβδομάδα  της Ν. Υόρκης σε φέρνει στο Μπράιαντ Παρκ της 43ης οδού και 5ης λεωφόρου, ναι, αλλά μέχρι να φτάσεις και περπατώντας στη μία το μεσημέρι στην 5η Λεωφόρο σ’ έχουν σπρώξει καλοντυμένου βιαστικοί επαγγελματίες που τρέχουν για το μεσημεριανό γεύμα τους, σ’ έχουν σπρώξει τουρίστες που κατευθύνονται προς το Ντέλι Ντιν & Ντελούκα, στην περιοχή του Κέντρου Ροκφέλερ,  για να δοκιμάσουν νεοϋρκέζικο τσιζκέικ με μήλα, σ’ έχουν σπρώξει Ινδοί μετανάστες και Πακιστανοί εργάτες, σ’ έχουν σπρώξει μοντελίστικες φάτσες που ψάχνουν την πόζα τους στην πόλη και στον κόσμο, σ’ έχουν σπρώξει γενικά περί τα 2 εκατομμύρια κόσμου, που συνωστίζονται εκείνη την ώρα στο κέντρο της πόλης.
Και θέλεις να τσιρίξεις, γιατί, αν θυμάμαι καλά, έχεις έρθει για διακοπές, και έχεις πνιγεί από τον πανικό, χωρίς καν να έχεις αγοραφοβία, έχεις πνιγεί από την πολλαπλότητα και την πολυπλοκότητα. Σε αυτή την πόλη μόνο οι αριθμημένοι δρόμοι είναι απλό πράγμα. Παρακολουθείς επίδειξη μόδας εμπνευσμένη από τον αφανισμένο πολιτισμό των ινδιάνων, ντεκόρ με βάση την πρώτη Μπάρμπυ, γυναίκες και άντρες με «πάθος για το κάλλος (της μόδας)», που μεταφράζεται σε πάθος για τη ματαιόδοξη, εμπνευσμένη, πολυτελή πλευρά τη ζωής, σε πάθος για το «άχρηστο», το περιττό που ομορφαίνει την ασφαλή και απαραίτητη ρουτίνα μας. Οι ινδιάνοι που είναι αλήθεια;; Ήταν πέρα από τη Γουόλ Στριτ αποκλεισμένοι από τους πρώτους Ευρωπαίους κατακτητές γι’ αυτό και ο δρόμος αυτός της καπιταλιστικής περιοχής πήρε αυτό το όνομα.

Σημείο μηδέν, κάτι λείπει εδώ και κάτι περισσεύει. Λείπουν οι δίδυμοι πύργοι, το σύμβολο της αμερικανικής υπερδύναμης, περισσεύει η ένσταση του τοπίου, η αίσθηση ότι κακό έχει γίνει εδώ, περισσεύει η εξαθλίωση δύο δρόμους πιο κάτω. Οι φτωχογειτονιές είναι πάντα κοντά στα «δυνατά» σημεία των πόλεων. Φτωχογειτονιά λίγο πιο κάτω από το χρηματιστήριο.  Ο δημοσιογράφος του ΣιΜπιΕς μεταδίδει τους δείκτες της οικονομίας και λίγο παρακάτω ένας μαύρος πουλάει τον Ομπάμα σε διάφορες εκδοχές. Ο Ομπάμα μπλούζα, παντελόνι, τασάκι, πιάτο, ποτήρι, πιρούνι, ο Ομπάμα σε όλη την  «προίκα». Προίκα και μαγιά για όλο το έθνος που τον πιστεύει σαν θρησκεία. Από εξώφυλλο στο  Vanity Fair μέχρι φλιτζάνα, ο Ομπάμα είναι η ελπίδα της πρωτοπορίας, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Μη ντρέπεσαι, ο χαρακτηρισμός «μαύρος» δεν είναι ρατσισμός ούτε ντροπή. Στην στάση μετρό της δυτικής 135ης οδού του Χάρλεμ η πινακίδα γράφει σε πολύχρωμο ψηφιδωτό «Μαύρο Μανχάταν». Κυριακή πρωί και ακούς γκόσπελ στην αφροαμερικανική εκκλησία των Βαπτιστών της Αβησσυνίας που ιδρύθηκε το 1808 από μία ομάδα Βαπτιστών. Νιώθεις κούραση γιατί Σάββατο βράδυ σίγουρα ξενύχτησες. Στις οχτώ για δείπνο στο ιστορικό Μπαρ 21, στέκι πολιτικών και δημοσιογράφων, στη συνέχεια όπερα στην Μητροπολιτική Όπερα της Ν. Υόρκης, στο Κέντρο Λίνκολν, και κοκτέιλ σε μπαρ της περιοχής Μιτπάκινγκ.

Τελικά δεν κατάλαβα, όπερα πήγες ή σε μουσείο; Και στα δύο, σκηνικά σαν πίνακας και φωνές σαν εξ ουρανού συνθέτουν τέχνη και εκθέτουν όχι μόνο θέαμα αλλά και πολιτισμό. Και μετά την εκκλησία, σίγουρα κάπου για καφέ.

 

Όχι βρε Ελληνάρα, «μπραντς» τρώει ο κόσμος εδώ, και συγκεκριμένα απολαμβάνει το εστιατόριο Μέρσερ, του ομώνυμου ξενοδοχείου, στο Σόχο.  Μετά κάνε και μια βόλτα στη Μικρή Ιταλία λίγο πιο πάνω και στην Τσάιναταουν για να κάψεις το γαλλικό τοστ και τον καυτό λάτε με μπόλικη ζάχαρη που πήρες στο χέρι από τον φούρνο του Μπαλταζάρ στην Σπρινγκ Στριτ. Έχουμε και ραντεβού το απόγευμα με νεοφερμένους στην πόλη για να τους ξεναγήσουμε. Τρεις παρά τέταρτο λέει το ρολόι Τριμπέκα Γκραντ.  Συνεχίζουμε τη βόλτα προς τη γέφυρα του Μπρούκλιν, απ’ όπου φαίνεται η θέα της πόλης. Εντυπωσιακός ορίζοντας;  Πολλά γυάλινα κτίρια, εκατό όροφοι γυαλί, τέλειο ε;

 

Ή μήπως προτιμάς την αναγεννησιακή και μεσαιωνική Ευρώπη; Τότε κακώς ήρθες εδώ, εδώ έχουμε γυαλί και σίδερο, χυτοσίδηρο για την ακρίβεια, χαρακτηριστικό της αρχιτεκτονικής του Σόχο και της Τριμπέκα. Αν θες να δεις κάτι πιο κομψό πήγαινε πίσω στην Ευρώπη. Αν θες να κάνεις κάτι πιο κομψό μείνε εδώ. Αυτή είναι η διαφορά μας άλλωστε, η τεμπέλα και κούκλα Ευρώπη, η υπερδραστήρια Ν. Υόρκη, που προσπαθεί να ομορφύνει με την πρωτοπορία. Η Κοκό Σανέλ  έλεγε «κανείς δεν μπορεί να είναι μονίμως πρωτοπόρος. Θέλω να δημιουργήσω αιώνια κομμάτια».

 

Η Ευρώπη θα είναι πάντα η αιώνια ήπειρος, η όμορφη και ντελικάτη, η Ν. Υόρκη, μόνη της, μια πόλη-ήπειρος, μια πόλη πλανήτης, μια πόλη συνονθύλευμα σε διαρκή αναζήτηση της πρωτοπορίας, θα συνεχίσει να δημιουργεί τάσεις σε όλα που σε περιμένουν να τις ανακαλύψεις, να τις μάθεις, να τις εξερευνήσεις  και κυρίως να τις χρυσοπληρώσεις! Μάντισον, Πέμπτη λεωφόρος και Σόχο, η Ντίσνεϊλαντ του καταναλωτή, όπως είπε και ένας φίλος, αλλά και ο παράδεισος για ανερχόμενους και ήδη ανελθόντες σύγχρονους καλλιτέχνες. Εναλλαγή γκαλερί και καταστημάτων συνθέτουν ένα τοπίο εξαγνισμένου «σόπινγκ» που ψωνίζεις με ξιπασιά μεν αλλά με καλλιτεχνική διάθεση δε.

Η τέχνη, η μόδα, το joie de vivre και η αέναη σκέψη, όμως στη Ν. Υόρκη δεν κλείνεται στις γκαλερί καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο, (αγαπήσαμε ιδιαίτερα έναν πακιστανό καλλιτέχνη, τον Τζαμάλι στο Σόχο επί της οδού Γουέστ Μπρόουντγουει), δεν κλείνεται στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης ή στο Σόλομον Γκούγκενχαιμ, δεν κλείνεται στις σαν ψέμα φαντασμαγορικές παραστάσεις του Μπρόουντγουει, δεν κλείνεται στα έθνικ με κουζίνα από όλο τον κόσμο εστιατόρια, δεν κλείνεται στα πολυκαταστήματα του Σακς της 5ης Λεωφόρου, Μπλούμινγκ Ντέηλς, Μπέργκντοφ Γκούντμαν, στα τζαζ μπαρ του Γκρίνγουιτς Βίλλατζ, δεν κλείνεται στις σοκαριστικές εκθέσεις του ΟΗΕ για την εκμετάλλευση των παιδιών που στρατολογούνται στην Αφρική και εξαναγκάζονται στην κατανάλωση καπνού και ναρκωτικών, δεν κλείνεται πουθενά γιατί απλά είναι έξω, στο δρόμο, είναι δανεισμένη απ’ όλες αυτές τις ορδές των μεταναστών που έφτασαν πιστεύοντας στο αμερικάνικο όνειρο και στον πυρσό που κρατάει όρθιο εκείνη η κυρία  με το πρασινωπό φορεματάκι, είναι δανεισμένη από όλο τον πλανήτη που κράτος-κράτος και έθνος-έθνος δημιούργησε πολιτισμό και τώρα τον δανείζει για να δημιουργηθεί ένας άλλος «πολιτισμός», αυτός του λάιφσταϊλ και της καλλιτεχνικής έκφρασης των ανθρώπινων συναισθημάτων που παραμένουν ενεργά και την απόγνωση του κυνηγητού χρήματος, καριέρας, επιτυχίας.

 

Και καθώς η ασχήμια είναι τελικά πιο ενδιαφέρουσα από την ομορφιά και δεν επαναπαύεσαι στην μαγευτική νυχτερινή θέα του Εμπάιρ Στέητ, ψάχνεις τα πρόσωπα των τόσο διαφορετικών ανθρώπων γύρω σου, μαθαίνεις να ανακαλύπτεις τον δικό σου χώρο στην πόλη, βρίσκεις τη θέση σου στον κόσμο, κοιτάς κατάματα τη ζωή, όχι τη δικιά σου, αλλά τη συνολική. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να σε εμπνεύσει. Αυτό είναι η Νέα Υόρκη, εκατομμύρια σε έξαρση δημιουργικότητες μαζεμένες και ανακατεμένες με εκατομμύρια δυστυχίες. Εκατομμύρια  δολάρια μαζεμένα και ανακατεμένα με άδειες τσέπες και άδεια  αδιάφορα βλέμματα. Είναι η ευκαιρία σου να αγαπήσεις τη ζωή και  τους ανθρώπους, είναι το ορεκτικό για να απολαύσεις το κυρίως  γεύμα της γνωριμίας σου με τον κόσμο. Καλώς ορίσατε στην πόλη των πόλεων!

 

Όταν φεύγετε, σας εύχομαι καλό ταξίδι στην επιστροφή για την πραγματικότητα.

Ακόμη δεν κατάλαβες;

Είναι μία τρομακτική αυταπάτη!

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού