Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος θα μπορούσε να ξεκινήσει άραγε από το Ιράν;
Κι αν όχι, πόση πλάκα έχει τελικά να διαβάζει κανείς τις δηλώσεις του Ομπάμα: «Στόχος μας είναι να διασφαλίσουμε ότι το Ιράν δεν θα διαθέτει πυρηνικό όπλο που θα μπορούσε να απειλήσει το Ισραήλ ή να προκαλέσει μια κούρσα εξοπλισμών στην περιοχή, που θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη καθώς υπάρχουν πολλά πράγματα που συμβαίνουν εκεί».
Και μετά τα γέλια μπορεί κανείς να κάνει έστω δύο-τρεις πρόχειρες σκέψεις κανείς, κοινότοπες μεν χρήσιμες δε: 1) Το Ισραήλ γιατί έχει τότε πυρηνικά όπλα; 2) Ποια είναι τα πολλά (ενδιαφέροντα και επωφελή) πράγματα που συμβαίνουν εκεί; Η καλλιέργεια καρπουζιών στην έρημο μήπως; 3) Ίσως ο θάνατος 175.000 ανθρώπων στον πόλεμο του Ιράκ και ο «έμμεσος» θάνατος από τα δεινά του κατακτητικού αυτού πολέμου επιπλέον άλλων 700.000 περίπου;
Τέλος, αφού γελάσει πολύ και σκεφθεί λίγο, να ξαναγυρίσει ενδεχομένως στις δηλώσεις του Ομπάμα;
«Πιστεύουμε ότι το Ιράν θα χρειαστεί πάνω από ένα χρόνο, ή περίπου τόσο, για να αναπτύξει πραγματικά ένα πυρηνικό όπλο… Το μήνυμά μου προς τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, όπως του το έχω εκφράσει τα τελευταία χρόνια για το θέμα αυτό, θα είναι το ίδιο. Αν μπορούμε να το επιλύσουμε μέσω της διπλωματίας, αυτό θα είναι μια πιο μόνιμη λύση, αλλά αν δεν μπορέσουμε, εγώ συνεχίζω να κρατάω όλες τις επιλογές πάνω στο τραπέζι».
Οι επιλογές βέβαια αυτές δεν είναι να βάλουμε πλαστικά αυτοκινητάκια πάνω στο τραπέζι για τα παιδιά ή να αποθέσουμεσε βαθιά πιάτα καλομαγειρεμένα γιουβαρλάκια για τους πεινασμένους φίλους και συγγενείς. Οι επιλογές είναι όμως περισσότερο αίμα, λεφτά και πετρέλαιο, περισσότερο πετρέλαιο, αίμα και λεφτά, περισσότερα λεφτά, πετρέλαιο και αίμα.
Ο αληθινός πόλεμος όμως, που σχεδόν πάντα έπεται του οικονομικού, μπορεί να περιμένει.
Τουλάχιστον λίγο ακόμα.
Μας καθησυχάζει γι’ αυτό ο Ομπάμα.
🙂