Όταν έκλεισαν την ΕΡΤ, η οθόνη πάγωσε ξαφνικά.
Στο ένα παράθυρο ο Καμμένος, στο στούντιο η Στάη.
Τελευταία λόγια; ‘Τα ΜΑΤ πηγαίνουν να κλείσουν τους πομπούς, τα ΜΑΤ πηγαίνουν να κλείσουν τους πομπούς” και στο βάθος “Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο”.
Και τότε κατάλαβες ότι δεν είχαμε δημοκρατία, όσο κι αν ήθελες να πιστεύεις το αντίθετο.
Μπορεί εύκολα να είχες ξεχάσει του 25 βουλευτές που χρειαζόταν παραπάνω για να ψηφιστεί το Μνημόνιο Ι, μπορεί να χλευάζες ως γραφικούς όσους τόσα χρόνια τώρα μάταια προσπαθούσαν να σου ανοίξουν τα μάτια, μπορεί να διατράνωνες ότι τίποτα δεν πρέπει να είναι δημόσιο ούτε το νερό, ούτε το περιβάλλον, ούτε τα σχολεία, ούτε τα νοσοκομεία, ούτε ο στρατός και η αστυνομία, ούτε η εκπαίδευση, ούτε η τηλεόραση ούτε τίποτα, μα ωστόσο η αδυσώπητη δύναμη της παγωμένης εικόνας βίαζε μεμίας το προγραμματισμένο σου μυαλό καταστρέφοντας κάμποσα από τα δισεκατομμύρια καμμένα σου εγκεφαλικά κύτταρα.
