Νίκος Δήμου – από το Ρυάκι
Θα είχαμε σωθεί όχι αν δεν υπήρχαν δισεκατομμύρια ρεμούλες, καταστροφή του περιβάλλοντος (στη Χαλκιδική των χρυσοθήρων και αλλού, σύντομα στο συλλεκτικό Intellectum 10), σκάνδαλα και πολιτική διαφθορά, αλλά απλά αν δεν μεταφερόταν το ειδωλολατρικό άγιο φως με αεροπλάνο στην Ελλάδα.
Δεν μπαίνω στη θεολογική-θρησκειολογική συζήτηση. Αρκούμαι στους αριθμούς και κοιτάω πόσοι μπορούν να φάνε το κουτόχορτο αυτή την εποχή που οι κοινωνικές περικοπές χέρι-χέρι με τις Μπαλτακιάδες και τα άλλα υπόγεια σκάνδαλα προχωρούν αργά και σταθερά μετά την πολυθρήλητη έξοδο μας στις αγορές.
Έτσι, λοιπόν, δεν μπορώ να ακολουθήσω τη λογική του Νίκου Δήμου που θέλει κάποιον αντικομμουνιστή να μην «είναι απαραίτητα αντίθετος με τις απόψεις του Μαρξ. Απλώς μπορεί να μην συμφωνεί με το μεταγενέστερο κλειστό Δόγμα (π.χ. του Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού) ή με το μονολιθικό, ασάλευτο και αυταρχικό κόμμα».
Γιατί αν αυτό ισχύει για τον αντικομμουνιστή, τότε το ίδιο προφανώς θα ισχύει με τον αντικαπιταλιστή «ο οποίος δεν είναι απαραίτητα κατά του καπιταλισμού, αλλά μπορεί να μην συμφωνεί με το μεταγενέστερο δόγμα των ελεύθερων αγορών ή με την παγκόσμια κυριαρχία των χρηματιστηρίων και της Ουώλ Στριτ».
Έτσι η πρόθεση «αντί» χάνει πλήρως την γλώσσική της υπόσταση και μεταλλάσσεται σε μια κρυφή «υπέρ» ιδεολογική υποστηρίκτρια όσων φαινομενικά η ίδια αντιτίθεται. Αλλά κάπου εδώ η συζήτηση δεν καταλήγει απλά σε φθηνές σοφιστείες αλλά υπερβαίνει τα όρια της δικής μου γελοιότητας.
Κατά τα λοιπά, καλή Μεγάλη Εβδομάδα και καλό κουτόχορτο σε όσους αποφασίσουν να το προτιμήσουν από το αντίδωρο.
🙂
