«Η Φράγκου Δικηγορική Εταιρεία παρακαλεί να επικοινωνήσετε άμεσα στο 211-…300 για διευθέτηση προσωπικής σας υπόθεσης».
Το μήνυμα στο κινητό με βρήκε στην παραθέρισή μου στον Πλαταμώνα. Μετά την αγγειοπλαστική (μπαλονάκι), που υποβλήθηκα το Δεκέμβριο του 2012 στη Θεσσαλονίκη, ο καρδιολόγος μου μού συνέστησε να αποφεύγω τα καλοκαίρια στη Λάρισα, κι έτσι είμαι υποχρεωμένος να περνάω τους θερινούς μήνες στο θέρετρο της πόλης μου. Πέρυσι, πάλι τέτοια εποχή, η Δικηγορική Εταιρεία Φράγκου με κυνηγούσε για κάποιο απλήρωτο υπόλοιπο κάποιας συναλλαγής. Εκείνο το υπόλοιπο ( θα μας απασχολήσει στο επόμενο σημείωμα), είχε εξοφληθεί κανονικώς, οπότε η φετινή όχληση μου φάνηκε εντελώς απρόσμενη και αδικαιολόγητη.
Νομίζω πως η δράση παρόμοιων εταιρειών και εισπρακτικών μηχανισμών έχει καυτηριαστεί ποικιλοτρόπως, αλλά από τη στιγμή που συνεχίζουν τη δραστηριότητά τους, αποδέχομαι πως ενεργούν καθόλα νόμιμα, σύμφωνα με το σύνταγμα, χωρίς να παραβιάζουν καμία αρχή περί προσωπικών δεδομένων. Εξάλλου, δεν απαιτώ η Φράγκου να νοιάζεται για το ιατρικό ιστορικό μου και πολύ περισσότερο για την πορεία της υγείας μου… Δεν είμαι αφελής.
Επειδή κατανοώ απολύτως πως κάποιος πρέπει να κάνει τη δουλειά της Φράγκου (όσο ηθικά καταδικασμένη κι αν είναι), υπερασπίζομαι τα δικαιώματά της ως προς το να φέρει σωστά τη δουλειά της εις πέρας. Ψέγω τη Φράγκου όχι για το έργο που επιτελεί, αλλά γιατί δεν κάνει σωστά τη δουλειά της: το μήνυμα που μου απέστελλε δις ήταν λάθος. Το παραδέχθηκε η ίδια, αφού κατάφερα τελικώς να επικοινωνήσει η γυναίκα μου μαζί τους (μετά από δύο αποτυχημένες δικές μου απόπειρες: ανέμενα στο κινητό μου…), και χωρίς καμία αποζημίωση για το γεγονός πως μέσα σε τρία λεπτά είχαν επιτύχει να μετατρέψουν έναν φιλήσυχο πολίτη στον Κόναν το Βάρβαρο. Τέλος της καταδίωξης;