#005 Ο φθόνος των ΟΜΟΤΕΧΝΩΝ είναι σωματικός

Ο φθόνος των ομοτέχνων με καταδιώκει από το 1989, με την πρώτη μου, παρθενική εμφάνιση στη Γκαλερί «ΩΡΑ», στο νεοκλασικό της οδού Ξενοφώνος 7, στο Σύνταγμα. Καλοκαίρι, καλή ώρα, ο αείμνηστος Ασαντούρ Μπαχαριάν, είχε επιλέξει τον Αντώνη Σκιαθά κι εμένα (συγγνώμη αν μου διαφεύγει το όνομα του τρίτου φέρελπι ποιητή, Μίχας ή Μίχος τέλος πάντων), να μας παρουσιάσει ως τις νέες ποιητικές φωνές της χρονιάς. Είχα δημοσιεύσει την πρώτη μου ολιγοσέλιδη συλλογή «Το αθόρυβο γεγονός» το 1986 από το «Δέντρο», κι είχαν μόλις δημοσιευθεί πρωτοσέλιδα στο «Πλανόδιον» κάποια ποιήματα από τη συλλογή «Η μάθηση της αναπνοής» που θα κυκλοφορούσε το 1990 από τις νεοσύστατες εκδόσεις του ομώνυμου περιοδικού ( θα τύχαινε τριών εκδόσεων των 1.000 αντιτύπων εκάστη, καθιστώντας την με τα 3.000 αντίτυπα, την πρώτη σε κυκλοφορία την δεκαετία του 90, αλλά ακόμη και σήμερα, συλλογή νέου ποιητή…). Θυμάμαι, πως στην πρώτη-πρώτη σειρά καθόταν ο Σταύρος Βαβούρης, ο οποίος μάλιστα διάβασε ένα ποίημά μου απ’ αυτά που κακοδιάβασα για να μου δείξει πως πρέπει να «λέω το ποίημα», τη «Νυχτερινή ετοιμότητα».

Μετά τις απαγγελίες στο μπουφέ, βλέπω να με πλησιάζει κάποιος γνωστός μου από τη Ρώμη: ήταν ο καθοδηγητής μου στην ΚΝΕ, την παράνομη ΚΝΕ, μια και η στρατολόγισή μου έγινε πριν από την πτώση της Χούντας και πριν τη μεταπολίτευση. Γεμάτος φθόνο, με πίεζε με τις χερούκλες του το στέρνο κι έπειτα σκούπισε τα χέρια του στην γραβάτα μου που ως νέος τότε Ψυχίατρος, μόλις είχα πάρει τον τίτλο της ειδικότητας, περιέφερα με καμάρι. Του ήταν αδιανόητο πως εγώ, που δεν ήξερα το έργο του Μαρξ και του Λένιν και δεν είχα στο σπίτι μου την πολύτομη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, μπορούσα να γράψω τόσο καλά ποιήματα. Έμαθα αργότερα πως βρήκε δουλειά ως αναγνώστης στον Καστανιώτη και χάρηκα επίσης όταν έμαθα άλλα τόσα χρόνια αργότερα πως είχε κόψει το ποτό.

Έμαθα επίσης να αναγνωρίζω αμέσως τους ομότεχνους που με φθονούν: αισθάνομαι το φθόνο τους να με κτυπά σαν γροθιά στο στομάχι και κάθε φορά ξέρω πως είμαι στο σωστό δρόμο.

Από τότε έχω δεχθεί άπειρες φορές το φθόνο των ομοτέχνων μου, (κάποιος με κυνηγάει ακόμη, από το 1993, να με σαπίσει στο ξύλο στους παράδρομους της Σόλωνος…), και δεν υπάρχει εκδότης έντυπου και ηλεκτρονικού περιοδικού που συνεργάστηκα μαζί του, που να μην έχει δεχθεί πιέσεις ώστε να σταματήσω να γράφω και να με δημοσιεύει… μηδέ εξαιρουμένου του Βίκτωρα Τσιλώνη εκδότη μου εδώ της περιοδικής έκδοσης στοχασμού Intellectum. Χαχα!!!

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού