Αυτό που επιφύλασσαν στο μη αρεστό λόγο οι εξουσίες ήταν συνήθως η απαγόρευση. Τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πιο εκλεπτυσμένα. Κηρύσσοντας δημοκρατικά την ισότητα των λόγων ο μη αρεστός λόγος διαλύεται μέσα σε σκουπίδια πληροφοριών. Μετατρέπεται σε ένα πάζλ που για να το ανασυνθέσεις διατρέχεις τεράστιες εκτάσεις άσημου λόγου. Κι αυτό έχει μια βαθύτερη συνέπεια. Πάνω στο μη αρεστό λόγο κάποτε μπορούσες να αρθρώσεις μια ταυτότητα, μια δικιά σου εκδοχή του κόσμου. Σήμερα χαμένος μέσα στην προσφερόμενη πληροφορία και ειδικά αν είσαι προϊόν μιας παιδείας της απομνημόνευσης, πράγμα που σημαίνει ότι κατά κάποιον τρόπο στοχεύεις στην ολική κατοχή της προσφερόμενης πληροφορίας για να αποκτήσεις την ηρεμία του ελέγχου της πραγματικότητας, τσαλαβουτάς διαρκώς μέσα σ’ αυτό το σκουπιδότοπο πληροφοριών προσπαθώντας με τεράστιο κόπο να ανασυνθέσεις τη ζωτική για σένα εικόνα. Ο αναγνώστης των κυριακάτικων εφημερίδων είναι ένα καλό παράδειγμα. Ο άνθρωπος δεν ζει με πληροφορίες, ζει με πληροφορίες που υποστηρίζουν ή διαφοροποιούν βιώματα. Και η καθημερινότητα αποδεικνύεται ένας τόπος όπου η πληροφορία είναι όπλο της εξουσίας εναντίον του βιώματος. Ο τελικός στόχος δεν είναι μόνο να αδυνατείς να αρθρώσεις μη αρεστό λόγο στην εξουσία. Είναι να γίνεις ένας παράλυτο κατασκεύασμα που καταναλώνει πληροφορίες αντί για οποιαδήποτε στοιχειώδη δράση, καθώς νεκρώνεται σίγα σιγά το στοιχείο που παράγει νέου τύπου μη αρεστό λόγο και δράση: η φαντασία.