#009 Πάντα υπάρχουν ΑΛΛΕΣ

Γνωριστήκαμε πριν μερικά χρόνια στην Πάτρα, την παγκόσμια ημέρα ποίησης καλεσμένοι όλοι μας από το φίλο Γιάννη Παππά. Εκείνη ήταν συνοδό μέλος κάποιου ποιητή κι είχαμε ανταλλάξει ελάχιστες κουβέντες μεταξύ μας. Είχε μεγάλα λυπημένα μάτια που τα αισθανόμουνα καρφωμένα πάνω μου, όταν διέτρεχα το οπτικό της πεδίο, διαφορετικά αναζητούσαν να εστιάσουν πάνω μου σαν περισκόπιο υποβρυχίου. Μερικά χρόνια αργότερα πάλι επ’ ευκαιρία κάποιας δημόσιας εμφάνισής μου, την είδα ασυνόδευτη πλέον να κάθεται στην πρώτη γραμμή, και μάλιστα να σηκώνει το χέρι της σε χαιρετισμό όταν μπήκε στη φιλολογική αίθουσα, στο Σπίτι της Κύπρου.

Μετά το πέρας της εκδήλωσης έμεινε προσκολλημένη πάνω μου με αποτέλεσμα κάποιος από την παρέα να την καλέσει να έρθει μαζί μας στην καθιερωμένη ταβέρνα για τους ομιλητές. Είναι αλήθεια πως έκανα το λάθος να επιστρέψω να πληρώσει και το δικό μου μερίδιο απ’ τον κοινό λογαριασμό. Εκείνο το βράδυ έφυγα με κάποια άλλη συνοδό, αλλά εκείνη δεν έδειξε να πτοείται. Κάποια άλλη φορά έκανα πάλι το λάθος να την αφήσω να με συνοδεύσει στο σπίτι μου με το αυτοκίνητό της. Κάποια άλλη να αρνηθώ να μου κάνει μασάζ, παρότι παραδέχθηκα το εμφανές, πως είχα πρόβλημα με τη μέση μου και τον αυχένα, πρόβλημα που δεν κρυβόταν.

Από κάποια στιγμή κι έπειτα άρχισαν τα τηλεφωνήματα: οποιαδήποτε ώρα και ημέρα της εβδομάδας με προτίμηση πάντα τις μεταμεσονύχτιες ώρες. Μου έλεγε πως μ’ αγαπάει πολύ και δεν χρειαζόταν να την αγαπάω κι εγώ, αρκεί να της παραδοθώ. Της έλεγα πως έχω σχέση με άλλη κοπέλα και μου απαντούσε πως «πάντα υπάρχουν ΑΛΛΕΣ». Εκείνη πήγαινε καλοκαίρι και χτυπούσε τα κουδούνια στην πολυκατοικία μου στις τρεις η ώρα τη νύχτα. Γείτονες και φίλοι είχαν αρχίσει να με παίρνουν στο ψιλό και να με εμπαίζουν. Την ερωτική καταδίωξη την έζησα με ένα πικρό χαμόγελο και μια αίσθηση δυσφορίας.

Ο Θωμάς Γκόρπας, σ’ αντίθεση με εμένα, το απολάμβανε και το καταχαιρόταν. Έλεγε και ξανάλεγε στις παρέες πως στην πλατεία του κινηματοθεάτρου Παλλάς μες στο πυκνό σκοτάδι της προβολής,  η Σοφία Λόρεν όχι μόνο κάθισε δίπλα του αλλά τού έβαλε και χέρι. Τι σημασία έχει αν την ίδια σκηνή την επαναλάμβανε αργότερα με την Κλάουντια Καρντινάλε… Και για μας τα αντράκια «πάντα υπάρχουν ΑΛΛΕΣ»…

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού