Η εποχή της μηχανής μοιάζει να τέλειωσε στη ζωή μας. Κι αν σκεφτούμε λίγο, κάθε διάστασή της ζητάει την παρέμβασή μας με την ικανότητα χειρισμού συσκευών. Συνήθως η συσκευή είναι ένα μαύρο κουτί του οποίου ελάχιστοι ξέρουν την κατασκευή και τους νόμους της λειτουργίας, αλλά ένα τεράστιο πλήθος το χειρίζεται. Αν χαλάσει συνήθως δεν επισκευάζεται, αντικαθίσταται. Η πρώτη συσκευή τέτοιου τύπου που εμφανίστηκε στον κόσμο ήταν η φωτογραφική μηχανή. Και ο καθένας μπορούσε να ασκήσει το δημοκρατικό δικαίωμα να τραβάει φωτογραφίες, χωρίς να έχει την απαίτηση να είναι τέχνης. Φαίνεται παράξενο αλλά με μιαν απλή μετατόπιση το δικαίωμα της φωτογράφισης, επεκτείνεται και στη γραφή. Οι σύγχρονες συσκευές περιέχουν πάντα ένα πληκτρολόγιο με το οποίο ο κάθε χειριστής μπορεί να εξασκήσει το δημοκρατικό δικαίωμα του ποιήματος. Και δεν είναι μόνο ότι μπορεί να αγνοεί το σκληρό μέρος της συσκευής που χρησιμοποιεί, μπορεί επίσης να αγνοεί και το σόφτγουεαρ, που είναι η παραδεδομένη ως τώρα ποίηση ως τέχνη. Εκείνος ως χειριστής εξασκεί το δικαίωμα να εκφραστεί, με τον ίδιο τρόπο που φωτογραφίζει. Η ποίηση ως γραπτό σέλφι. Την ίδια στιγμή που η εγκυκλοπαίδεια της Οξφόρδης κηρύσσει την ποίηση ως τέχνη τελειωμένη, δισεκατομμύρια γραφομανών στον κόσμο θεσμοποιούν δια συσκευών το βασανάκι τους, αφήνοντας για την ποίηση το χώρο που αφήνει η φωτογραφία για τη φωτογραφία τέχνης. Κάτι δυσδιάκριτο ανάμεσα στην καθημερινή καταστροφή των γλωσσικών μεταφορών. Ήδη το ηλιοβασίλεμμα δεν βλέπεται.