Τα πόδια της Καρυάτιδας που μας πατάνε

 

Βιάστηκαν οι άνθρωποι του πνεύματος να μιλήσουν για τις Καρυάτιδες. Αυτό όμως δεν είναι ομιλία, δεν είναι άποψη. Δεν είναι το ποίημα του Παλαμά για το Δεξίλεω με τον ωριμασμένο χρόνο του. Είναι ματαιόδοξη προσπάθεια κάλυψης της ομορφιάς, που είναι η αρχή του τρομερού στον κόσμο, κατά τον ποιητή, και που δεν καταδέχεται καν να μας συντρίψει.

Επιχειρούμε μετά από 400 χρόνια νάρκης, να ξαναμπούμε δεύτερη φορά στην Ιστορία. Διακόσια από τότε πέρασαν κιόλας στα κατώτατα σκαλιά της. Τα αρχαία μας ανήκουν σώματι, γιατί ζούμε κάτω από το Ομηρικό φως και το αχειροποίητο του τόπου που μας βάζει ερωτήματα.

Πνεύματι όμως ανήκουν στον Δυτικό Κόσμο που πάνω στα πεπραγμένα των αρχαίων Ελλήνων διαμορφώνει την μία από τις δύο πύλες της κεντρικής του αφήγησης.  Από αυτή την άποψη δεν έχουμε κανένα πνευματικό προνόμιο απέναντι στα αρχαία ευρήματα κατά το μέτρο που δεν μπορούμε να απαντήσουμε ιστορικά στο ερώτημα που μας βάζουν.

Αυτό το τριτοκοσμικό μόρφωμα σε ευρωπαϊκό έδαφος που λέμε νέο ελληνικό κράτος, έχει απελευθερώσει την ιστορία του μέχρι το 1453. Η πλέον πρόσφατη ιδεολογία του υπήρξε αυτή του καίγε και χτίζε. Του λείπουν πολλοί αιώνες ακόμη να απελευθερώσει για να έχει μια αξίωση στον κόσμο που να μην είναι γελοία.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πρόσωπα που απελευθέρωσαν και απελευθερώνουν προσωπικά ιστορικό χρόνο, σε πείσμα της κοινωνίας. Το κοινόν είναι που λείπει. Οι Καρυάτιδες της Αμφίπολης θα παραμείνουν φρέσκες, ατσαλάκωτες από όλους τους λόγους της στιγμής. Θα μείνουν στον καινούριο χρόνο που άρχισε με την αποκάλυψή τους, νεότερές μας, πιο φρέσκες από κάθε λόγο μας. Και όλοι αυτοί οι λόγοι οι βιαστικοί των ανθρώπων της τέχνης, ακόμα κι ο δικός μου, μυρίζουν κιόλας χώμα εκταφής. Δεν θα μείνει λέξη.

Θα πάμε εκεί όπου ανήκουμε, αποτυχημένοι κατά το μέτρο του χρόνου των Ελλήνων που δεν ελευθερώσαμε. Στα ζεμπίλια με το χώμα που έπρεπε να αφαιρεθούν για να λάμψει η Ομορφιά.

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού