Όταν γράφει ο Καπαμής
Δεν ανησυχεί κανείς
Όταν γράφει ο Βαρβέρης
Ανησυχεί ως κι ο Σεφέρης
Το σκωπτικό τετράστιχο του Κώστα Σοφιανού απ΄τα αδημοσίευτά του (ένα και περισσότερα για κάθε ποιητή της γενιάς του), φαινομενικά μόνο στοχεύει στον Κάπα Μι. Θέτει ψηλά τον πήχη για την κρίση μιας οποιαδήποτε ποιητικής συλλογής πέσει στα χέρια σας. Δοκιμάστε κι εσείς όπως κάνω τόσα χρόνια τώρα. Δεν φτάνει να ξέρεις να γράφεις (όλοι ξέρουν πλέον να γράφουν).
Δεν φτάνει να έχεις ευρεία θεματολογία. Δεν φτάνει να «αποδίδεις την εποχή σου», γιατί η αναπαράσταση απλώς της εποχής σου, όταν δεν την ξεπερνά σε κάνει να πληρώνεις υπέρογκους δασμούς στη γενιά σου με αποτέλεσμα να μην μπορείς να εκτελωνίσεις τους στίχους σου στο μέλλον.
Το κριτήριο που θεσπίζει ο Κώστας Σοφιανός με το σκωπτικό του τετράστιχο για τον Κάπα Μι, μας δίνει στα χέρια το κλειδί ανάγνωσης μιας ποιητικής συλλογής ή ενός λογοτεχνικού έργου και μας ανοίγει το πεδίο να κρίνουμε αυστηρά την τρέχουσα λογοτεχνική παραγωγή ανάλογα με το βαθμό «ανησυχίας» που μας προκαλεί το κείμενο και του «ξεβολέματος» από τις αναγνωστικές μας συνήθειες.
Δεν ξεβολεύβονται οι κατ΄επάγγελμα ασχολούμενοι με τη λογοτεχνική παραγωγή της χρονιάς. Όπως κάθε χρόνο μαζί με τα κάλαντα διαβάζουμε τις λίστες με τα βιβλία της χρονιάς, ανακοινώνονται τα Κρατικά Βραβεία και τα βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών με μόνο κριτήριο το πρώτο δίστιχο «να μην ανησυχήσει κανένας». Κανένας να μην χάσει τον ύπνο του, κανένας να μην ριγήσει από έκπληξη. Όλα μέσα στον ορίζοντα αναμονής και στο επίπεδο της συντήρησης του αδιεξόδου στη γραφή.
Από αυτή τη σκοπιά γελάω με όσους φίλους διαμαρτύρονται, παραπονιούνται και περιμένουν να επιβραβευθούν με τη σειρά τους. Από την άλλη τους θαυμάζω για την αθωότητά τους και την πίστη πως στη ζωή νικάει πάντα ο καλύτερος. Δικά τους λοιπόν, αξιοκρατικώς τα φετινά μου κάλαντα.
