Κουβέντες Καφενείου

Να μη θεωρούμε δεδομένο ότι οι άλλοι έχουν ενδιαφέρον ή υποχρέωση να μάθουν λεπτομέρειες της τόσο σημαντικής ζωούλας μας κατά τη διάρκεια του χρόνου που πέρασε. Θα είναι καλύτερα, για να μην αγχώνονται από την υστερία που θέλει πεπρωμένα, να τους επαναλάβουμε αυτό που έλεγε ο Μπερξόν: η ζωή πορεύεται με ερείπια σχεδίων και ημιτελείς πράξειςγια όλους, μα εντελώς για όλους.

***
Θα σας διαβάσω ένα ποίημα που έγραψα την Τετάρτη Ιουνίου του 2014 και ώρα 12 και 32 και 7 δευτερόλεπτα ακριβώς, όταν από το βλέμμα μου περάσε λίγος ήλιος ανάμεσα σε δυο σκιές τοίχου. Όλα μου τα ποιήματα είναι γραμμένα σε μοναδικές στιγμές και έχουν πραγματική αφετηρία. Τα κατέγραψα χωρίς να αλλάξω μια λέξη. Όθεν η αλήθεια τους είναι εγγυημένη. Ο λόγος που με κίνησε ήταν ο χωρισμός του θείου της ξαδέρφης της κουνιάδας μου με την κουμπάρα της γιαγιάς, παντρεύτηκε μικρή, και του δεύτερου ξαδέρφου της κόρης της Μαρίκας. Μαρίκα είναι η γειτόνισσα απέναντι που έχει τη γλάστρα με τους κατιφέδες αν ξέρετε που έμενε στα Κάτω Πετράλωνα και τώρα στη Δροσιά σε ιδιόκτητη μαιζονέτα. Το βιβλίο μου το εικονογράφησε η ανιψιά μου που είναι υποψήφια στη σχολή καλών τεχνών, δεύτερη χρονιά, που το έλεγξε ο κριτικός του εκδοτικού οίκου, δικηγόρος από την Πάτρα άλλα έγινε κριτικός και γράφει κι αυτός. Το βιβλίο ήταν 78 σελίδες αλλά μου άφησε μόνο 48… Την παρουσίαση ανέλαβε το Στούντιο 7 που το είχα και στο γάμο μου στη Βίλα Νάσιουτζικ. Κάτι ήθελα να σας διαβάσω, αλλά ξέχασα.

***
Το μέτρο του ναρκισσισμού εσχάτως μετράται με τον αριθμό των εναλλαγών φωτογραφιών σέλφι ανά έτος στο φέισμπουκ. Εντάξει, μην το παίρνετε και κατάκαρδα. Σας αποφεύγουμε λιγάκι εν ζωή, απλώς…

***
Εδώ και πολλές χρονιές, καμιά χρονιά δεν ανακαλεί βιβλίο. Κανένα βιβλίο δεν μπορεί να χαρακτηρίσει χρονιά στη χώρα. Ίσως γι αυτό πληθαίνουν οι καταδικασμένες στη λήθη αξιολογήσεις κάθε τέτοια εποχή. Συγγνωστές γραφικότητες, χειροφιλήματα της λογοτεχνικής μπακαλικής που φέρνουν μια λεπτή θλίψη όλων εκείνων που εξορκίζουν το κακό: ο χρόνος της λήθης να τους έχει λιώσει σαν μύγες του χρόνου τέτοια εποχή.. Είμαι πολύ γιορτινός για να τους λυπηθώ.

***
Γιορτινό
Η λαβή ήταν ασημωτάτη. Εξείχε από το σκαλοπάτι. Έψαχνα αλλοδαπό να κάνω τζίρο στη βυθισμένη οικονομία που λένε οι ισπανόφωνοι και τίποτα. Ομπρέλα πουθενά. Και τώρα ήταν μπροστά μου στο σκαλί, με λαβή αλουμινάκι ασημωτάτη. Την τράβηξα, άθικτη. Γύρισα το βλέμμα στους ανθρώπους που ανεβοκατέβαιναν μήπως ήταν κάποιου. Κανενός. Την πήρα και άρχισα να την οικειοποιούμαι όπως θα το έκανε ο Τσάπλιν, στην αρχή με επιφύλαξη, μετά ως ιδιοκτήτης. Λες και η σκάλα είχε ακούσει το θέλω μου για μια ομπρέλα και μου την έστειλε. Δεν είναι η ομπρέλα. Είναι που η απώλεια της, ασήμαντη για όποιον την είχε, την κάνει σε μένα ένα θαύμα μικρούλι, προπαραμονή πρωτοχρονιάς. Είναι που γύρισα αργά χιονίζοντας η Τατοϊου, η Κοκκινάκη, η Σωκράτους, μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ, κάτω από την προστασία της ομπρέλας, και σχεδόν άκουσα μια φράση που θα ήθελα να είναι του Παπαδιαμάντη: Μείνε παιδί, κι άσε τον καθένα να βράζει στο ζουμάκι της φιλοδοξίας που τον καίει.

***

Ο Αναγνώστης

Δοκίμαζα
τη φράση αυτή του Χάιντεγγερ: “Και επειδή
στο είναι ανήκει η φωτίζουσα κρυπτότητα,
αυτό φανερώνεται στο φως μιας απόσυρσης
που συγκαλύπτει.
Το όνομα του ξέφωτου ειναι αλήθεια” Κι είδα
της μάνας μου τα μάτια να μου ανάβουν
να με κοιτάζουν
και να σβήνουν μια στιγμή

***

Αυτοί που στη χαζοεπιτυχία τους, τη μόνη επιτυχία που μπορεί να δώσει ο τόπος, μας εκλιπαρούν να τους ζηλέψουμε κι αν δεν το κάνουμε, παίρνουν συμπεριφορές του τύπου σαν να τους ζηλεύουμε είναι συνεχής απόλαυση. Ειδικά στο χωρο της λογοτεχνίας.

***

Μη χάνεις χρόνο για αποτιμήσεις
δε λείπεις από κανέναν που είχες με δικά σου έξοδα
και βγες στην πόρτα να καλωσορίσεις
το νέο χρόνο με τους φίλους που έφερε.

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού