Μακριά από την υπέρμετρη αισιοδοξία. Η συμφωνία δεν κλείνει προτού ο Γερμανός φωνάξει Ja.
Ανεπιβεβαίωτες φήμες λένε ότι αμέσως αφού η αντιπροσωπεία στελεχών της Νέας Δημοκρατίας έφθασε στις Βρυξέλλες, τρία μέλη της κατόρθωσαν να δουν για δεκαπέντε λεπτά στη σουίτα του ξενοδοχείου «Λα Πλατάν Φυσάν» της Άνγκελας Μέρκελ. Εκείνη τους υποδέχθηκε με τη χαρά της αυστηρής δασκάλας που πρέπει να επιβάλει την τιμωρία της. Εκείνοι προσπάθησαν μάταια να την μεταπείσουν προκειμένου η Έλλαδα να μείνει στο ευρώ.
Όμως εκείνη ήταν αμετακίνητη στη θέση του Σόιμπλε «Ράους, ράους Ελληνάους». Επειδή όμως ήταν πάντοτε κατά βάθος και λίγο φιλεύσπλαχνη αποφάσισε να τους εξηγήσει λίγο καλύτερα τα πράγματα χρησιμοποιώντας ένα παράδειγμα.
– «Γνωρίζετε την ιστορία με τον κακό εργαζόμενο, τον ευγενικό διευθυντή και τον αυστηρό προϊστάμενο» τους ρώτησε;
Εκείνοι με σιωπή γιομάτη χρυσάφι ένευσαν αρνητικά κουνώντας ανεπαίσθητα τα κεφάλια τους προς τα πάνω.
– «Πολύ ωραία λοιπόν. Ανοίξτε τ’ αυτιά σας κι ακούστε. Σε μια μεγάλη ευρωπαϊκή επιχείρηση υπήρχε ένας καλός διευθυντής, ένας κακός προϊστάμενος κι ένας άσχημος υπάλληλος. Ο προϊστάμενος, που ήταν Γερμανός, ήθελε πάση θυσία να απολύσει τον υπάλληλο γιατί ο υπάλληλος δεν ακολουθούσε τη γραμμή του τμήματος και ήθελε να δημιουργήσει τη δική του κλίκα. Όμως ο διευθυντής συμπαθούσε τον υπάλληλο επειδή του θύμιζε τον πρώτο του ξάδελφο από το Πουέρτο Ρίκο και δεν ήθελε να μείνει ο 50άρης υπάλληλος στο δρόμο άεργος με τέσσερα παιδιά, δυο γιαγιάδες, έναν παππού και επτά εγγόνια στην πλάτη.»
– «Και τι έγινε τελικά» ξεστόμισε βιαστικά ένας.
– «Λοιπόν, αυτή η ιστορία δεν είναι όπως ο λύκος και τα τρία γουρουνάκια, ο λύκος και ο ψεύτης βοσκός ή η Κοκκινοσκουφίτσα. Το τέλος της ιστορίας έχει δύο διαφορετικές καταλήξεις ανάλογα με την περίπτωση. Μία καλή και μία κακή. Ποια θέλετε να ακούσετε πρώτα;»
– «Την καλή, την καλή» αναφώνησε σε κλάσματα δευτερολέπτου ένας.
– «Εντάξει, λοιπόν. Στο ευτυχισμένο τέλος ο διευθυντής φωνάζει τον προϊστάμενο που ωρύεται για την απόλυση του υπαλλήλου. Τον καθίζει γρήγορα σε μια καρέκλα επισκέπτη και αρχίζει να τον κοπανάει. Και ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που θα απολύσεις τον Κώστα; Ξέχασες πως έγινες προϊστάμενος; Μόνος σου έγινες ή σε έκανα εγώ; Εγώ δεν σου βρήκα και πετρέλαιο για τη βιοτεχνία σου; Δεν έκανα και διεθνή συμφωνία για να διαγράψουν στο μισό τα χρέη των γονιών σου το 1953; Πώς τολμάς να βρίζεις και να απειλείς τον Κώστα; Ξεχνάς ότι άμα θελήσω μπορώ να σου κόψω τα πόδια; Ή μήπως εσύ δουλεύεις περισσότερο από τον Κώστα, έχεις αξιοκρατία, διαφάνεια, αντίσταση στη διαφθορά και στα σκάνδαλα Μίζενς και δεν λειτουργείς με τηλέφωνα ή με συνδέσμους πελατειακού κράτους («ο γνωστός, του γνωστού, ο γνωστός»); Πάρ’ το απόφαση Βόλφανγκ ο Κωστάκης θα μείνει στη θέση του για όλη την επόμενη δεκαετία. Αν θέλεις να βγάλεις λεφτά από τον Κώστα, βρες άλλους, καλύτερους και πιο έντεχνους τρόπους, όχι απολύοντάς τον.
– «Και το κακό, και το κακό;» αναρωτήθηκε ένας
– «Ο διευθυντής φωνάζει τον προϊστάμενο που ωρύεται για την απόλυση του υπαλλήλου. Τον καθίζει γρήγορα σε μια καρέκλα επισκέπτη και αρχίζει να του λέει πιο πολύ φιλικά και λιγότερο από θέσης ισχύος. Τι πας να κάνεις στον Κώστα; Ο Κωστάκης είναι καλό παιδί, στεναχωριέμαι γι’ αυτό που συμβαίνει. Ξέχασες κι εσύ πώς έγινες προϊστάμενος; απολύσεις τον Κώστα; Ξέχασες πως έγινες προϊστάμενος; Μόνος σου έγινες ή σε έκανα εγώ; Εγώ δεν σου βρήκα και πετρέλαιο για τη βιοτεχνία σου; Δεν έκανα και διεθνή συμφωνία για να διαγράψουν στο μισό τα χρέη των γονιών σου το 1953; Ο Κώστας μου θυμίζει τον ξάδελφο από το Πουέρτο Ρίκο. Πρέπει να μείνει στο ευρώ γατί θα επικρατήσει το ΄χάος πρώτα από ψυχολογικής και μετά από οικονομικής απόψεως. Δεν είναι κρίμα να γίνει αυτό στην ελληνική οικογένεια του Κώστα που το 2010 είχε το μεγαλύτερο ποσοστό ανά οικογένεια σε γερμανικές Πόρσε Καγιέν; Κρίμα, είναι καλό παιδί, μην το κάνεις. Τι θα κάνουμε εξάλλου χωρίς βάρβαρους. Ο προϊστάμενος όμως συνεχίζει να είναι ανένδοτος για τη λειτουργία του τμήματος και αγύριστο κεφάλι με αποτέλεσμα ο υπάλληλος τελικά να απολυθεί. Τα εγγόνια δεν παίρνουν γάλατα από το μισθό και μένουν νηστικά, τα τέσσερα ανήλικα παιδιά κλαίνε ολονυχτίς και ολημερίς και οι γέροι γονείς και τα πεθερικά θα ξεμείνουν ακόμη και από κέρματα για το αστικό.
Και οι τρεις εκπρόσωποι της ΝΔ ένιωσαν ότι είχαν ήδη μάθει αρκετά και σηκώθηκαν να αποχωρήσουν. Τότε ήταν που και η Μέρκελ φαίνεται να μαλάκωσε λίγο και έβαλε το τραγούδι της Αμάντα Λήαρ «Δεν μου Αρέσει η Ντίσκο» για καλό κατευόδιο σιγοτραγουδώντας::
I love a song of contradiction
Today the facts tomorrow fiction
But you’re a song without surprise
With a vacant look in your eyes….
I bang to the beat of a different drum
I don’t like disco
You gave me the moon but I need the sun
I don’t like disco
