ΠΕ 22 Οκτωβρίου
Τα παπούτσια τα σεβρά, τα αφόρετα, τα χρυσοπληρωμένα περίμεναν 25 κι ίσως περισσότερα χρόνια
να πρωτοφορεθούν… Η στιγμή τυφλή, δεν ξέρω τι θα ελευθερώσει. Ο πρωτότοκος γιός μου, ο εκ γενετής
που λέει πως πλήρωσε με λίρες τη γέννησή μου, που έλεγε πως πλήρωσε με λίρες τη γέννησή μου… έφυγε
αφήνοντας μια λευκή σελίδα που πάνω της ίσως πρέπει να γράψω σύμβολα της αλυσίδας των γενιών…
*
Ανοίγεις το κλουβί κι ελευθερώνεις το καναρίνι. Τα τελευταία γραπτά, το ντουφέκι, άλλα κτερίσματα ζωής
το σταυρωτό σακάκι… πουκάμισο, γραβάτα… η Ανδριάνα, η Ρήνη, ο Μαρίνος η Βάσω, Αυστραλία, Καναδάς
Αγορακρίτου, Μιχαήλ Βόδα, Άγιος Παντελεήμων οδός Αχαρνών, η Νερατζιώτισσα.
*
Το ημερολόγιο του στρατού, τα βιβλία της ψαλτικής, η φιλαρέσκεια της γραφής που καταθέτει απόλαυση,
το σημείωμα στην Αγία Γραφή της Βιβλικής Εταιρίας… Αθανάσιος του Βασιλείου. Φτάνει για την ώρα.
*
Συνεχίζοντας την παραδεδομένη μυθολογία, θα μπορώ να λέω πως το βράδυ που πέθανε ο πατέρας μου
εγώ από ένστικτο μερικά χιλιόμετρα μακριά, άγρυπνος, του διάβαζα τους ψαλμούς του Δαυίδ,
ως να κοιμηθεί στο γαλάζιο του διοξειδίου του άνθρακος που ανεβαίνει στο αίμα και να φύγει.
ΠΑ 23 Οκτωβρίου
Αφιερωμένο
Εγώ μονάχα θα θυμάμαι χέρια
και θα σε λέω Αντιγόνη, εγώ μονάχα
χέρια άχραντα που θα έπρεπε
να φιληθούν κι ονόματα που φύγαν.
Θα σε στείλουν πάλι ως την αγορά
κι ενώ έχω γυρίσει από άλλο δρόμο
θα με ψάχνεις και θα σε ψάχνω
κι ύστερα πάλι θα με ψάχνεις, έτσι
γιατί πρέπει να ζήσουμε να έχουμε χέρια
να κάνει ο χρόνος κύκλους
και ν’ αρχίσουμε γενιά να έχουμε χέρια
για να κλείσουν μάτια, εγώ τα χέρια σου.
ΣΑ 24 Οκτωβρίου
Τον έπιασα από τον ώμο και τον σήκωσα. Μια καθαρή αίσθηση του ετοιμόρροπου αλλά
και των νεύρων που συντάσσουν με δύναμη ακόμα τους μυς και τα οστά. Τέτοιες ήταν
οι οικειότητές μας, άλλες δεν είχαμαν. Ο Απάρτης που έπαιρνε τη νεκρική μάσκα του
Σικελιανού.
ΚΥ 25 Οκτωβρίου
Τα ενενήντα εφτά χρόνια παρά τρεις μέρες υπήρξαν ένα δώρο, ένας λευκοπλάστης
που έδωσε εικόνες στα παιδιά μας, και σε κείνον τέσσερις ζωές.
ΔΕ 26 Οκτωβρίου
Του Αηδημητρός που θα έλεγε κι εκείνος. Ψάχνω κτερίσματα μες στη νύχτα που να
του πρέπουν. Το φιαλίδιο που έριχνε την κολώνια στα χέρια του και μετά πλησίαζε
τον ξυρισμένο από πίσω στην καρέκλα για να του περιποιηθεί τα μάγουλα, το Ψαλτήριο
με τις σημειώσεις μου με το μολυβάκι, κι ένα τετράδιο του 60 άγραφο με μολυβάκι.
ΤΡ 27 Οκτωβρίου
Κοιμητήριον Παιανίας, οι γύρω λόφοι, από τη μια μεριά σαν Κόνιτσα. Οι γραμμές στο
μέτωπο, στα μάτια, η καμπύλη του σαγονιού, ακόμη εκείνη η παλιά αίσθηση του
καλοκαιρινού μεσημεριού να μην του χαλάσεις τον ύπνο. Όλα τα σύμβολα σε λειτουργία.
ΤΕ 28 Οκτωβρίου
Ένας πόνος μικρός, άλλης λεπτότητας, σαν ψιλόβροχο… Ήθελα να του πω: όντως δεν ήξερες,
συχωρεμένος. μα αυτά είχαν γίνει κιόλας στο καρδιολογικό, πριν 20 χρόνια, και οι συγγνώμες
και οι ευχές και όλα. Τα ονόματα τακτοποιημένα στην αλυσίδα των γενιών, η φροντίδα για τα
σύμβολα, η σπορά της αγάπης.
*
Καλά έγραψε ο Σπύρος. Τώρα αρχίζει ο διάλογος.
*
Τελειώσαμε και μείναμε μονάχοι…