Εφήμερα Νοεμβρίου δύο

ΠΕ  5 Νοεμβρίου
Ο Ρεμπώ, δεν ήταν ο Ρεμπώ για τον εαυτό του. Με κομμένο το πόδι, την έγνοια για το κομπόδεμα το τυλιγμένο
στη μέση του και κυρίως στην αγωνία ότι ηττήθηκε από Εκείνη… Ό, τι δε λέει ο Ρεμπώ θα το πει ο Νίτσε, καθώς
οι μικροαστοί μπαίνουν στην Ιστορία… ο Πατέρας είναι νεκρός.
*
Μητέρα, πομπός οραμάτων παντοδυναμίας και θανάτου. Η μωρά παρθένος και ο νυμφίος, παίζεται κάθε
απόγευμα σε αρκετά σπίτια… Το πρώτο που έφεραν ως λάφυρο ύπαρξης οι μικροαστοί είναι αυτή η ποταπή
τέχνη να πληγώνει ο ένας τον άλλον μέσα στην οικογενειακή ανάγκη της συμβίωσης. Συμβιώνω θα πει αυτό:
αγαπάω και τρώγομαι.

ΠΑ 6 Νοεμβρίου
Τα οράματα μιας ελευθερίας χωρίς όρια καταλήγουν στο εμπόριο όπλων και το δουλεμπόριο. ‘Οσο κι αν ενοχλεί
αυτό ένας από τους δρόμους του Ρεμπώ είναι ο δρόμος του Χίτλερ. Να διαβάζεις το ο Αγών μου με το Μια Εποχή
στην κόλαση δίπλα δίπλα. Η εξέγερση απέναντι σ’ αυτό το συσχετισμό ενισχύει απλώς την υποψία του.
*
Η ρεμπωϊκή σκατολογία, η επιθυμία για πεπρωμένο, η απροετοίμαστη φυγή, η αδυναμία να μπεις στον κόσμο,
και η απεγνωσμένη προσπάθεια να ονομάσεις τον εαυτό σου εκεί που απέτυχε ο πατέρας, που απουσίαζε ο
πατέρας… Κανένας ηρωϊσμός, μονάχα βιογραφικές απαριθμήσεις των σταδίων της μανίας στη διπολική ασθένεια.
*
Πινκ Φλόϋντ, ένα αιώνα και βάλε μετά: η μητέρα δε θα σε αφήσει να πετάξεις
αλλά θα σε αφήσει να τραγουδήσεις…

ΣΑ 7 Νοεμβρίου
Επαρχιώτης στην Ομόνοια… ξένος ως και στη χαρά του… ξένος ως και στο Χαρράρ του. Διατηρώ την εντύπωση
ότι το αίνιγμα Ρεμπώ, αν υπάρχει τέτοιο αίνιγμα, επιλύεται στην Καρδιά του Σκότους, του Τζόζεφ Κόνραντ.
*
Το κλειδί της ποίησης του Ρεμπώ είναι το ποίημα Οι Εφτάχρονοι Ποιητές, ένα από τα λιγότερο γνωστά και
υπολογίσιμα για τη σημασία τους και στην Ελλάδα.
*
Η πλειονότητα των δοκιμίων για την ποίησή του γίνεται κάτω από ένα υφολογικό καθεστώς εγκωμίου και
υποβόσκουσας οργής για την απουσία του πατέρα.
*
Αν ο Τζόϋς είναι το σύνθωμα μιας θεραπείας, ο Ρεμπώ είναι σύνθωμα αναχωρήσεως προς ασθένειαν.
Η μιμητική επιθυμία που επενδύεται πάνω του, έχει εξαρχής την γνώση της αποτυχίας της.
Θέλω να γίνω Ρεμπώ όπως βλέπουν το Ρεμπώ οι άλλοι, όχι όπως ήταν ο Ρεμπώ.

ΚΥ 8 Νοεμβρίου
Ο Μπασκιά και ο Γουόρχωλ, ο Ρεμπώ κι ο Βερλαίν με τη μετατόπιση από Λονδίνο Νέα Υόρκη. Να τι
απέγινε ο Ρεμπώ, ένα αιώνα μετά.
*
Πάντως περισσότερο κι από μίμηση προσφέρεται σαν μη διακινδύνευση… μια ακόμη διαφημιστική
νεκροφόρα για ξιπασμένους.
*
Μένει βέβαια αυτό που λέει το σώμα τω ν κειμένων του και θέλει αποβιογραφοποίηση για να δούμε
πόση και ποια η ρήξη του με το Μπωντλαίρ. Μην ξεχνάμε πως κι Μπωντλαίρ έγραφε πεζά ποιήματα.
*
Ο ποιητής προφήτης… μέσα από την εμπρόθετη απορρύθμιση των αισθήσεων. Έναν αιώνα μετά ο
κάθε τζιτζιφιόγκος με μιαν εμπρόθετη διαχείρηση της δημοσιότητας μπορεί να το παίζει ποιητής.

ΤΡ 10 Νοεμβρίου
Οι μάχες με τις μητέρες, ήττες, νίκες, πως να το κάνουμε: δε γράφουν στην Ιστορία.
*
Η προβληματική σχέση με τη μητέρα γίνεται μυθικό προνόμιο έναντι των άλλων. Από αυτή τη
ρωγμή ματαιοδοξίας ο Ρεμπώ συνεχίζει να καταστρέφει, ανάλογα με την παρανάγνωση που
επιφυλάσσεται στο έργο του.
*
Το μια εποχή στην Κόλαση, μεταφρασμένο από το Νίκο Σπάνια, με σταγόνες κεριού στο εξώφυλλο.
Οι Εκλάμψεις ή Χαλκομανίες από το γαλήνιο Νίκο Αλέξη Ασλάνογλου. Βιβλία τσέπης επικίνδυνα
σαν περίστροφα.
*
Η πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή του Ρεμπώ είναι να τον δούμε σαν αθώο θύμα της περιρρέουσας
αυθεντίας.  Και αν σταμάτησε να γράφει είναι γιατί παραβίασε τη χάρη που του δόθηκε
με υπερβολική πρόθεση γραφής. Από αυτό το σημείο κρεμάστηκε ο εκβιασμός στην Ιστορία
και η υποκατάσταση του έργου του χρόνου στο γραπτό από την πρόθεση των μοντερνιστών.
Από αυτή την άποψη ο Ντύλαν Τόμας είναι ένα συμμετρικό του Ρεμπώ στην έξοδο της γραφής
των μοντερνιστών.

TE 11 Οκτωβρίου
Ήδη στο Α της Ιλιάδας ο Νέστορας, απέναντι στη θεά μητέρα του Αχιλλέα βάζει πιο πάνω
τον Αγαμέμνονα που έχει την εκτίμηση των ανδρών. Αλλά η εκτίμηση των ανδρών αποκτάται
με άλλα πράγματα, όχι με ποίηση. Το Ρεμπώ δεν τον κληρονομούν τόσο οι ποιητές,
αρκετά ανύπαρκτοι ηρωϊκώς μετά το ’60, αν εξαιρέσουμε τα ψυχιατρεία, αλλά οι
τραγουδοποιοί του ροκ. Με τα λόγια ενός,  του Ρότζερ Γουότερς η απάντηση στον Ρεμπώ,
τέλος εικοστού αιώνα. Φέρτε τα παιδιά πίσω στο σπίτι… ( Σας έβαλα και το φορτ ντα
του πένθους των πρώην Ρεμπώ. Πλανημένοι μου εσείς, όπως κι εγώ εχτές,
από την περιρρέουσα αυθεντία.)
Bring the boys back home/Bring the boys back home Don’t leave the children on their own,
no, no/Bring the boys back home Wrong, do it again Wrong, do it again Wrong,
do it again (Time to go) Wrong, do it again Are you feeling okay? (Wrong,
do it again) Time to go, time to go Time to go Are you feeling okay?
Time to go, time to go Time to go (There’s a man answering, but he
keeps hanging up) Is there anybody out there?

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού