Εφήμερα Δεκεμβρίου τρία


ΠΕ  16 Δεκεμβρίου
Χλωρίνη και δάκρυα. Το γηπεδάκι Γλυκερία. Τα σκαλιά του πανεπιστημίου Κολούμπια της Νέας Υόρκης.
Ο Θοδωρής Γκόνης. Οι σεμνοί Αρκάδες, οι βαθιές ρίζες της γενιάς μου. Να το πούμε κι αυτό. Ποιητής
είναι και μια δυασανεξία στα ερεθίσματα κι εχτές το βράδυ ήταν πολλά. Την επόμενη φορά δεν θα την
αφήσω να φύγει αν δεν πάρει δυο σοκαλατάρες για τα παιδιά, που έχουν μαμά ποιήτρια.
*
Ζυλ Ντελέζ: Ο Νίτσε και η φιλοσοφία. Μια κατάφαση στη ζωή που περιέχει το σθένος κάθε αντιξοότητας
Να μη δίνεις στο κακό κανένα θετικό προσδιορισμό. Από ένστικτο τέτοιο
κέρδισα τους αντιδίκους μου, αυτά τα συμπαθή ερπετά της μνησικακίας.
*
Οι νέοι έχουν στρέψει την πλάτη στους ποιητές του 70. Γενικευμένη αποσιώπηση. Μπορούν άνετα
να εξευτελίζονται σε κάθε είδος παρασχολική εξουσία.

ΠΑ 17 Δεκεμβρίου
Ένας βοριάς καθαρτικός φέρνει αέρα στα ρουθούνια και κάτι σαν ξεπλυμμένες λέξεις. Στην
προσωπική ατζέντα η Σιμόν Βέιγ. Την μοιραζόμαστε με τη Χούλια. Ποιός νογάει;
*
Η ποίηση τρέφεται από τις καθημερινές εγγυήσεις του εσωτερικού μας μονολόγου
που εκτρέπονται με τη σειρά τους από τις περιστάσεις και τις περισπάσεις. Το διαβασμένο
είναι άλλη ιστορία. Συνήθως γράφουμε σε φυγή προς τα μπρος.
*
Η κρίση ως προς την ποίηση τουλάχιστον έφερε τα αναμενόμενα. Είναι σαφές ότι έχουμε
τροπή που και οι χλιαρές έως ανύπαρκτες γενιές του ’90 και του 2000 είναι αναγκασμένες
να ακολουθήσουν. Η διασπορά της εκδοτικής τεχνολογίας προχωράει κι αυτό προσφέρει
όσο και να ‘ναι περισσότερη αξιοπρέπεια στην πρώτη εμφάνιση.

ΣΑ 18 Δεκεμβρίου
Στο μπαζάρ της Βιβλιοθήκης Βολανάκη. Ανάλφρος πανζουρλισμός. Ξετυλίγω μια μαύρη
φόδρα να σκεπαστούν οι πάγκοι. Ψαλίδι στο ρεγιόν ύφασμα, σκίσιμο. Χριστουγεννιάτικο
δώρο. Από τα δώδεκα έαχω να κάνω αυτές τις χειρονομίες.
*
Το Βολιώτης δεν είναι καταγωγή είναι παθολογικό ψυχικό σύνδρομο. Ευτυχώς διαλύεται
με λίγη γενναιοδωρία.
*
Θέλουν να σε κάνουν να γενικεύσεις την ψωνάρα τους, να αρχίσεις τα όλοι οι νέοι θέλουν
πήδηγμα και τα τέτοια γιατί δεν έφαγαν χαστούκια κ.λπ. Εκεί τσίμπησαν διάφοροι
περιοδικάριοι και μικροεκδότες κι άλλοι το μετέφεραν γενικά και προκαταβολικά
στην τιμή κι άλλοι στη συμπεριφορά. Δεν υπάρχει γενική αντίληψη. Υπάρχουν ανάγωγοι,
κοινωνικά μειωμένοι, με σύνδρομο βολιώτη και υπάρχουν και λάρτζ λαρισαίοι, από κέντρο,
όχι από περίχωρα κι όσο αγοράζουν είναι πρόθυμοι για να αγοραστούν και κάνουν
ωραία το νταλαβέρι γιατί είναι οι πιο πολλοί τόσο που εξαφανίζουν όλους τους άλλους.
Μάθημα πρώτον: δε γεινικεύουμε γιατί πολλαπλασιάζουμε τη μόλυνση των δηλητηριασμένων.
Μάθημα δεύτερον: Δεν διαπαιδαγωγούμε ανάγωγους. Τους κόβουμε απλώς. Στεγνά.

KY 20 Δεκεμβρίου
Με το Σ. και τους στιχουργούς. Αγαπημένοι άνθρωποι. Δεν μπορώ να κρύψω την εκτίμησή μου.
*
Ως επιβεβαίωση του ταλέντου της, η Παπαδάκη, μετά την παράσταση άρχισε να χτυπάει τα χέρια
σαν παιδί. Ποιεί ήθος και δεν κεφαλαιοποιεί ύφος. Και γράφει και καλά.
*
Ο κόσμος δεν έχει χρήματα και πηγαίνει στις δημόσιες συγκεντρώσεις κατερχόμενος οικονομικά.
Η προσφορά αυξάνεται. Τα βιβλιοπωλεία δεύτερο χέρι περιμένουν.
Όλοι κάνουμε πως δεν βλέπουμε.

*
Αυτή η απάτη του επιτυχημένου δευτέρας διαλογής που για χρόνια μοστράρουν οι
λογοτέχνες καταρρέει μέσα σε μια αναγούλα γελοιότητας.
*
Οι ντίβες εκθρονίζονται, μαζεύουν τα απούλητα και λένε καληνύχτα. Μόνες.

*
Ο Ριτσώνης δεν είναι πια στις νυχτερινές επιστροφές στην Κηφισιά.
*
Είπα πως θα του δώσω να φάει το χαρτί με τα λόγια που με έβριζε και γέλασε
ο κοσμάκης. Τον φυγάδευσαν τον βιβλιογράφο τον αλκοόλα που θέλει να κάνει
και τον ποιητή. Αν το βρω και δεν έχω χαρτί θα γλιτώσει με χαρτοπετσέτα.
Περίχωρα Λαρίσης, κιτς κιτς κιτς!

ΔΕ 21 Δεκεμβρίου
τσίκεν τσίκεν γαμώ το ξεσταύρι μου, ρε Γλυκερία, έφτυνα πούπουλα ως το Λιτόχωρο,
εκεί δεξιά στο ου καταισχυνώ, ου καταισχυνώ έλεγα, γαμώ την τεθωρακισμένη
ταξιαρχία και τους κουστιμανήδες και τα σάντουιτς με πιπέρι και το μείον πέντε
της έκτης πρωινής… τη γαμημένη σας Αθήνα που δεν έχει ένα ποίημα να φτάνει
ως εδώ ποιητές κουραμπίεδες στα επιτελεία (μες στο 1987)
*
Κανείς δεν προσέχει τα κομμένα κεφάλια φίλων που κουβαλάω μετά τη φυγή
από την οργάνωση το 75
*
Οι χαλκομανίες ήρωες  από την Ιστορία της ατιμίας του Μπόρχες
*
ΤΡ 22 Δεκεμβρίου
Αξίζω, λέει, όλα αυτά; Είπαμε: το καθημερινό μου ποίημα.
*
Τα βράδυα της Τρίτης ισπανίζουν και ιουλίζουν. Κάποιος ξεχνάει ότι είναι ψυχαναλυτής
και κάποιος ξεχνάει ότι είναι ποιητής, αυτό μιλάει, έχει τον ασώπαστο, μέχρι που μπορείς
να φανταστείς την αδύνατη εξάντληση των λέξεων. Η γλώσσα αυτή η σακαράκα που για να
πάρει μπρος θέλει το λουκουμάκι της πιάνει ως και τις γυναίκες από απόντες όρχεις και μας
σέρνει σαν το φλάουτο του Χαμελίν. Και τι νομίζεις είναι η απώτατη χρήση του κρανίου;
Φωλιά για σπουργίτια στην καλύτερη αν ξαναδεί φως εκταφής.
*
Ο πατέρας μου άφησε το άγαλμα του φερέτρου του, εργάσου μου λέει, από εδώ και πέρα
για μένα θα εργάζεσαι. Αγαθοδαίμονας.
*
Λείπει πάλι ο θεός
κι έχει μην ενοχλείτε έξω στη πόρτα του…
… κουβέντα μην πιάνεις
πες ένα γεια.
(Παπαθεοχάρη Νίκη)

ΤΕ 23 Δεκεμβρίου

Ή η ακαδημία αριστέρεψε ή οι λογοτέχνες δεξιόσανε, μάλλον το δεύτερο.
Έχουν μείνει κάτι ψιλά, θα τα φάνε κι αυτά και θα μείνουν ασήμαντοι
σαν αυτούς που τα τσέπωναν πριν από αυτούς μετά τον εμφύλιο.
*
Ο παρατρεχάμενος του Μιχάλη Γ. στα βόρεια το πήγαινε για Ελπήνορα και
είναι τόσο κακό το ποίημα που καταντάει προσβολή νεκρού.
*
Για να ξηγιόμαστε, Δασκαλόπουλος ποιητής στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται.
*
Ήθελα να ήξερα όλο αυτό το ήθος ο Βύρωνας Λεοντάρης γιατί το κράταγε;
*
Λαουρέτους, δαφνοστεφείς, που δεν ξεπληρώνουν ούτε το χαρτί που γράφουν.
Πέντε χιλιάδες ευρώ η συνείδηση.
*
Η χαρούμενη παρακμή συνεχίζεται όπως επίσης αποκάτω η δράση των στοχαστικών
προσαρμογών. Όταν η χώρα ελευθερωθεί θα βρει λόγο για τις ανάγκες της. Για την ώρα
το ξαναείπα, δοκιμάζουμε γραφές με χρονική αρχή το θάνατο κάποιων ανθρώπων.
*
Κάποιος κρυώνει απόψε και θέλει να έλθει από απέναντι. Είναι ποιητής του άγραφου.

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού