Μέρα Γραφής
Στο Σπύρο Αραβανή που το παρήγγειλε
Έγραψα: οι λέξεις είναι ο πανικός
αυτού που δεν τις έχει
Υπάρχει ένα πράγμα ένα περίσσευμα
που δεν θα γίνει ποίηση ποτέ.
Το ποτέ είναι ένας τρόπος
για να φωνάξεις λέξεις να σε ελεήσουν
να μην ξεχνάς πως δίπλα πια στους συνομιλητές
υπάρχει ένα και κι ο θάνατος
όχι ο θάνατος, ακριβέστερα το εγώ πεθαίνω
και να ’ξερες τι επίγευση θα σου άφηνε αυτό
στον έρωτα θατοειχεςβαλειστοπαιχνιδιαπ’την αρχή
κατά τα άλλα το κακό στον κόσμο
φαίνεται πως ολοένα νικάει και επίσης
ελάχιστοι οι διατεθειμένοι να το βάλουν
αυτό το όχι το μικρό που στη ζωή τους
θα έβαζε ένα τοίχο στην τρελάδα περιρρέουσα
κι όμως ο κόσμος έτσι έφτασε ως εδώ
μα ο ποιητής μου λες, ευρέτης λέω
στο σκουπιδότοπο των πληροφοριών
και προπαντός όχι της βίωσης προνομιούχος
μα της έκφρασης, τα υπόλοιπα όλα κατά
το ευάλωτο του στη ματαιοδοξία
το ποίημα είναι η μέρα του
δεκάτη ογδόη Ιανουαρίου γύρισες
στην πατρική γιορτή εσύ και τώρα ξέρεις
εκατοντάδες διάλογοι με νεκρούς από βιβλία
γιατί οι ζωντανοί σε πλήγωσαν
κι έμειναν στον υπόγειό τους κόσμο
εκεί που ρίζα δεν έπιανε απ’ τις λέξεις σου
σπανίως είναι ο ποιητής για ζωντανούς
γι αυτό χρονίζει από την επομένη του θανάτου
των παρόντων έργο απάνθρωπο
θα είμαστε πάντα σχεδόν
κάτι λιγότερο κι από τις πιο άσχημες λέξεις
κι ένας πατέρας μας θα δυσπιστεί γι αυτές
το πάθος μας είναι αυτών που οι άλλοι
ξοδεύουν μια σιωπή εμάς να μας πετάει έξω
απ’ τον κόσμο
κάθε σιωπή του άλλου είναι για μας
το χρέος μιας μέσα από λέξη επιστροφής
στο ακύμαντο ενός τρέχοντος κόσμου
στο έλεος είμαστε των λέξεων παναπεί
στο ατελές και στο ξεχαρβαλωμένο
αυτό είναι που στέλνει κάτι ηρωϊσμούς
σε χρήση για μητέρες και σπανίως
για την εκτίμηση του κύκλου των ανδρών
έτσι πηγαίνουμε
μας μένουν ίσως τα μικρά κορίτσια
κι όσο από τα μικρά κορίτσια μένει μέσα τους
στις ηλικίες της φθοράς σώματα πρόθυμα
να ενσαρκώσουν κάτι που επιλέγουν
με κοχύλια κι άλλα οστά νεκρού αέρα
κατά το πόσο θα αφεθούν τους δίνεται παράδεισος
κι ύστερα λέμε πως παράδεισος, λέξις περσική
είναι ένας αρχαίος κήπος με ολόφρεσκα τα λόγια
δεν λέμε όμως πως ο θάνατος είναι ο κηπουρός
κι ενώ φαίνεται πως το κακό νικάει στον κόσμο
βλέπεις τους κήπους από λέξεις όπου και εις σμικρόν
τα πρόσιμά του αντιστρέφονται
γιατί ποίηση είναι να πιστεύεις στο μικρό καλό
στον πολλαπλασιασμό μιας χειρονομίας
που είναι να σκουπίζεις τον ιδρώτα από ένα
πάνω χείλος στα πράγματα που είναι ανύπαρκτα
αν δε μιληθούν ακόμα μια φορά
κι ας τα βαραίνει η μνήμη ότι μιλήθηκαν
και το παράδοξο χαρίζεται όταν οι νεκρές λέξεις
για χρήση ζωντανών γίνονται λέξεις ζώσες
για χρήση νεκρών, αυτούς λέω που σηκώνει
ο καθένας ύστερα από ύπνο δίπλα του
δεν είναι μόνο που οι λέξεις
είναι ο διαρκής έλεγχος του τόπου
από όπου τις εκφέρεις
γατί κάθε εκφορά
καλεί το δαίμονα του αντιθέτου της
και θέλει πολύ μίσος για να φτιάξεις μιαν αγάπη
κι ύστερα πες μου το ποιος σε κοιτάει
όταν γράφεις να σου πω ποιος είσαι
εσύ μικρέ φυγάδα λέξεων
της δύσκολης προσαρμογής
και της αφέλειας
γιατί κάθε στιγμή είναι στιγμή του τίγρη
που καιροφυλαχτεί τις λέξεις των ποιημάτων
για να μπει στο χρόνο ως μεσσίας τους
κι από τα ερείπια τα σπαρμένα
στα πόδια του αγγέλου
θα φέρει πίσω τα καινούρια ποιήματα.
