SONY DSC
1.
ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ
Οιακισμοί της καταιγίδας.
Πελαγίζει το σακάτικό σου λίμπερτυ σε θάλασσες αδιάντροπες
Ποια είσαι που
θαλλασοπνίγεσαι για γούστο σκαρίδι ανηολόγητο στ’ ακαθορίστου την πορεία;
Η νηνεμία έπεται.
δευτερόλεπτα η αιωνιότητά στον έρωτα και πως σε κομποδένει ες αεί.
Από αμνημοσύνη η αθυμία.
κολλάει καλά τη ρόδα στου γύρου του θανάτου το βυζί· χείλια αιωνιότητα.
Σα δε σε θέλω να κοιτάς
ολόματα τη Μέδουσα να βλέπεις και τ’ όνομά σου στα μαλλιά της να μιλάς.
Πλεξούδα και συλλαβισμός
πώς σε φωνάζουν; Γιάννη, Αλέξανδρο ή Νικηφόρο; το πλέγμα σου πατημασιά.
Έτσι περνάνε τα καράβια·
πουθενά: πουν_έν_τε και συν_άρ_μενα τρε_κλίζουν οι αν_εμοί και φυσ_σ_άν.
Σ’ άμα σε θέλω σώπα.
2.
ΕΙΣ ΤΕΙXΟΣ
Στα ποιήματα ουδέ
μπαίνεις μηδέ βγαίνεις·
άχωρα, άδεια κι ανοιχτά
κανέναν
προσανατολισμό δεν φέρουν
-καίτοι φορές εξαφανίζουν·
Ανάμεσα σε έρημο δηλαδή και μαύρη τρύπα·
που πάει να πει φύλλα από κόσμο και σύμπαν
ίσα κι αζύγιαστα.
3.
ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Με κάτι “σ’αγαπώ”
κάτι “πεθαίνω για σένα”
με κάτι “σου πα-μου πες”
“ανάσα μου” και
“για λίγο μόνο”
χτίζεται το μέλλον ( Κατερίνα,
κατάλαβες; )
άλλ’
όταν στο βλέμμα του σκύλου
αστράψει το δόντι
οι έρωτες εξαργυρώσουν
τα πιστοποιητικά τους
κι οι αγάπες αποδώσουν
την υπεραξία τους στον Κύριο,
θα παίζουμε μπάλα
στους σκουπιδότοπους
κλωτσώντας κάθε παιχνίδι
στα δίχτυα του
αποκαθορισμού του.
