Μια θλίψη ξοδεμένου του ογδόντα πέντε σε οθόνη του δύο δεκαέξι… Επιβεβαιώνεται
ο Φρόϋντ. Ίσως και να ‘ ναι η αγάπη που πάει λευκό εκεί κάτω να φωτίσει πληγωμένα
πράγματα, αλλά αιμορραγείς ένα αίμα αόρατο.
Δεν ξέρουν πως όταν σε βρίσκουν είσαι κιόλας αλλού και διαβάζουν
κιόλας ένα χθες σου.
Δεν υπάρχουν φιλίες εν λογοτεχνία. Το λες και τρομάζουν αυτοί που γράφουν
επειδή θέλουν να αγαπηθούν. Υπάρχει όμως δημοσιότητα. και στο πρώτο
σφύριγμά της γίνονται όλοι φίλοι ελπίζοντας στα αποφάγια της. Η δημοσιότητα
είναι η ανεκτή σχιζοφρένεια. Όχι μ’ αυτούς κύριε, όχι μ’ αυτούς.
Το καινούριο βγαίνει από μεταποίηση νεκρού ανθρώπου. Οι ζωντανοί εκτός
σπανίων εξαιρέσεων είναι αναχρονιστικοί. Και οι εξαιρέσεις μας φιλοδωρούν
με τις χειρότερες επιλογές, κλείνοντας την πόρτα της προσέγγισής τους.
Γράφω γιατί δεν ανήκα ποτέ στον κόσμο τους και το να γράφω είναι να φτιάχνω
έναν κόσμο για να ζήσω όσο μακρύτερα γίνεται από τον κόσμο τους. Εμένα
μου φαίνεται μια καλή και αποδεκτή απόφαση, δεν θα ήθελα αλλιώς, αλλά
δεν καταλαβαίνω γιατί εκπλήττονται.
Δικαίωμα του καθενός είναι να μην έχει κόκκινες γραμμές σ’ αυτό το
καφενείο χωριού. Δικαίωμά μου να τις έχω αυτές τις κόκκινες γραμμές
και να τις υπερασπίζομαι. Είναι η αναγκαία διαύγεια στο χυλό,
στον αέρα που σηκώνει τα κουρελόχαρτα των υπάρξεων.
Εκεί που εγώ κάνω πρωινή επίσκεψη στο Δρομοκαίτειο υπάρχουν κάποιοι
που βρίσκονται διαρκώς στη φυσική τους κατάσταση. Με τα χρόνια το κάνω
αθόρυβα και με περισσότερο στυλ.
Είναι προσβολή στην ευγνωμοσύνη της ζωής, να σου έχει δοθεί αυτό που
ήθελες και να το σπαταλάς στην πείνα αυτών που δεν το είχαν.
Ξέρω, το κόβεις όποτε θες, ξέρω, δεν χρησιμοποιείς τους ανθρώπους
σαν δόση ναρκωτικού, ξέρω, το ελέγχεις. Το μπαράκι όμως είναι άδειο
εκτός από αυτούς. Άσε, το κόβεις αύριο. Αυτά ο τοξικομανής ανθρώπων.
“Δεν βρίσκω τίποτα που να μην έχετε συνηθίσει, προσκυνώ”. Που ξέρεις
μπορεί κι εγώ να κουραστώ το επόμενο διάστημα ή από αδράνεια να
ενδώσω. Αν και πιστεύω θα το πάμε σκληρά ως το τέλος.
Βρε μακριά, που έλεγε ο παλιός, από τις στραβές
