Και η καλοκαιρινή πλήξη στην Κηφισιά είναι προπολεμική. Το ύφος μιας μέρας που
ρολάρει σαν ξεχασμένη στη Μπομπονιέρα, τον τελευταίο σινεμά, όπου όλοι οι θεατές
έχουν κοιμηθεί ο μηχανικός επίσης, η ταινία κόπηκε και στην οθόνη προβάλλεται
λευκό και θόρυβος μηχανής.
*
Όλοι θέλουν το χρόνο να τρέξει να φύγουμε να ξαναρχίσει κάτι που ανοίγει και
δεν κλείνει.
*
Ο φιλόλογος ζητάει από τον ποιητή να τον καθιερώσει ως καρπωτή της εξουσίας
που παράγει ακόμη και η μη θέληση του για εξουσία.
*
Κάθε βιβλίο που τελειώνεις σε στέλνει στην εξορία του έργου.
*
Το καινούριο μόνο αν είσαι απόρριμα σου χαρίζεται. Το γραμμένο δεν είναι
τόπος συλλογής δαφνών. Είναι άνοιγμα προς περισσότερη διαθεσιμότητα.
*
Ελληνικότητα είναι ο λευκοπλάστης της αποτυχίας του μοντερνισμού.
*
Τίποτα το ενδιαφέρον δεν είναι που να μην ξεκίνησε σαν απαρηγόρητο.
*
Ο ναζισμός επιστρέφει στη σκέψη της Ευρώπης σαν σφήκα που έχασε το κεντρί της.
Σε λίγο θα το βρει.
*
Η Ελλάδα πληρώνει την κωμωδία της αναδυόμενης οικονομίας.
*
Κάθε αισθητισμός έχει την αγορά που θα τον εξευτελίσει.
*
Αυτό που γράφω διατηρεί ως ερώτημα το ποιητής, όχι αυτό που έγραψα.
Αυτό που έγραψα ορίζεται με το θάνατό μου, όχι πιο πριν.
*
Πόσο παρελθόν και πόσο μέλλον έχει η χρόνωση αυτής της στιγμής;
*
Είδα τη μάνα μου να κλαίει στον ύπνο μου και ξύπνησα χαράματα.
*
Επειδή δεν σωπαίνεις εκεί που σε ρίχνει η λήθη τους σε ονομάζουν
πατέρα. Κάτι επικίνδυνο, δηλαδή.