Οι Χήρες του Ανδρέα Περόν

liani

Το Τότε, αχ το Τότε μόνιμος αναστεναγμός
η χιλιοστή επανάληψη μιας χειρονομίας προδοσίας
στη σκάλα του αεροπλάνου που επέτρεψε
ν’ ανέβουνε κι αυτές σ’ ένα μπαλκόνι ονείρου
και να κραυγάσουνε κι αυτές «ντοντ κράι φορ μι»
«ντοντ κράι φορ μι Άνω Γλυφάδα και Κάτω Πετράλωνα»

γερνώντας δίπλα στο χώμα ενός άντρα με συνδιαλέξεις
καθημερινές αλυσίδες κάτι γιων που δεν επέστρεψαν
σε χάος ερώτων που όλο φέρνουν στην κατάθλιψη
«πουτάνα» υποτονθορίζοντας την ερωμένη του
με κάτι αποκόμματα εφημερίδας που σαπίζουν
α, Εκείνος, Εκείνος, έπρεπε να ‘μουνα εγώ και θα

Δεν τις γνωρίζει η ιστορία κι αγνοεί τον πόνο τους
μόνο ένα κλάμα με τα κρεμμυδάκια ξεφλουδίζοντας
των επετείων. Κι όμως κι αυτές γέμισαν τη ζωή τους
σημαία πλαστική με την ψυχή τους άνεμο στις συγκεντρώσεις
κι ένιωσαν την κοιλιά τους να σκιρτάει όπως στη γέννα
ενός έρωτα ανέλπιδου που μοιάζει πια να της θερίζει

χήρες ενός μεγάλου Εραστή η ασήμαντη ζωή τους
παιγμένες για μια ψήφο και για μια ευμενή μετάθεση
κρατάνε τώρα σε βαφεία και κομμωτήρια κάτι ακόμα
να το δώσουνε σ’ Εκείνον που έδωσε ένα βλέμμα στη ζωή τους
κι έτσι υπήρξαν όχι του χωματένιου πια μεσήλικα
που τους γυρίζει κάθε βράδυ πλάτη, μα Εκείνου

και συνεχίζουν την ανάγνωση του ευπώλητου
κι όσοι μονάχα ξέρουν τις ακούν τα βράδια
να κατεβαίνουν σε μια σκάλα αεροπλάνου
και να φωνάζουν λόγια του εφιάλτη της ζωής τους μάταιου
«κράι φορ μι Άνω Γλυφάδα, κράι φορ μι Κάτω Πετράλωνα.»

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού