Με τα Μικρά Μνημόσυνα η Νίνα Κουλετάκη βάζει σε κίνηση μια σειρά από γλωσσικά παίγνια που θα τα χαρακτήριζα κείμενα αναρτήσεων στα κοινωνικά δίκτυα,post-texts. Θα το πω ευθύς εξαρχής ότι τα κείμενα αυτά διαθέτουν την πραότητα της γνώσης της δύναμής τους στον αναγνώστη. Γιατί η Νίνα Κουλετάκη, ακλουθώντας της τακτική του ψευδωνύμου που συνήθιζαν οι πιονέροι των ιστολογίων, των μπλογκς κατάφερε να αποκτήσει μια δημοφιλία εν κειμένω, εκεί που οι απέξω θέλουν δυο λογοτεχνικά περιοδικά και λιώσιμο σόλας στη Σόλωνος για να πουλήσουν το αδιάβαστο χωρίς αυτές τις εξουσίες κείμενό τους. Όσοι από τους ιστολόγους πήραν βεβαιότητα κειμένου, άφησαν τα ψευδώνυμά τους και μπήκαν στο στίβο της γραπτής επιρροής με το κανονικό τους όνομα. Και δεν είναι κείμενα αναρτήσεων μόνο από το μέγεθος αλλά και από τον κύκλο του περιεχομένου. Ένας εξερευνητής εαυτού που γράφει σαν τον εκτελεστή της τζαζ που αυτοσχεδιάζει, αλλά που ξέρει ότι αυτό έχει μια ζωτική σημασία για το ακροατήριό του. Η γενική προσομοίωση όλων των κειμένων, είναι ένας εσωτερικός μονόλογος, που με διαφορετικές ασυνείδητες πηγές τρέφει τη σιωπή κάθε ανθρώπου, και στον οποίον η γραφή της προσφέρει τα λόγια που δεν καταφέρνουν να συγκεκριμενοποιήσουν οι άλλοι. Στο στόμα μας τα έχουμε βρε Νινάκι, αλλά εσύ τα λες σαν να διαβάζεις τις σκέψεις μας. Η θεματολογία παρουσιάζει όνειρα, αποστροφές, παραβολές, εκτροπές αναγνωσμάτων, κείμενα αναρτήσεων είπαμε και ας προσθέσουμε κείμενα ποικιλιών. Η Νίνα Κουλετάκη υφαίνει. Αλλά τι υφαίνει; Θα έλεγα πως υφαίνει κοινωνικό ιστό εκεί που η φορά της καθημερινής ζωής είναι να τον διαρρηγνύει. Αγγίζοντας την ηλικία όπου οι γυναίκες εκούσας άκουσες ανακαλύπτουν την τελεσίδικη δύναμη της θυσίας , που τους έχει χτυπήσει την πόρτα στη συντροφικότητα και την τεκνογονία κιόλας, η Νίνα Κουλετάκη μας προσφέρει κείμενα κατευνασμού, όπου το ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε, έχει γείρει στο μαλακό, ρε τι παιχνίδια μας παίζει ο κόσμος όλων. Το υφαντό των κειμένων της διατρέχει αυτό που διατρέχει τη ζωή όλων μας, την επιθυμία και την απόλαυση, όπως τη βιώνει ως γυναίκα και όπως την αναγνωρίζει στον άντρα. Δεν τσιγκουνεύεται λόγια για να στήσει γέφυρες ακρόασης. Και με επίπεδο αυτοσυνείδησης υψηλό. Στα πλαίσια αυτής της συνειδητοποίησης πιστεύω στήνει ένα παιχνίδι διαλόγου με τον άντρα από το Ναύπλιο όπως τον ονομάζει. Γοητευτική αντίληψη μιας σοφίας από γλαύκα που όπως έλεγε ο Χέγκελ πετάει μονάχα στο δειλινό. Μόνο που το δειλινό αυτής της γραφής είναι γεμάτο από φρεσκάδες πρωινών. Η Νίνα Κουλετάκη αντιπροτείνει στη θέληση για δύναμη από την οποία πάσχουμε όλοι μια θέληση για ζωή. Και μη φανταστείτε ότι κάνει το γκουρού μιας όποιας αυτοπραγμάτωσης κατά τα δημοσιογραφικά πρότυπα του καιρού. Λίγο να προσέξεις βλέπεις πως απεκδύεται στις κατακλείδες των κειμένων κάθε θέληση για δύναμη για τη χάρη του γλωσσικού παιγνίου. Γνωρίζοντας ίσως πως κάθε επιλογή μας περιέχει και όλες τις άλλες που δεν πήραμε μπορεί να μας εμφανίσει απόψεις από την μεριά του δικαιωμένου βίου όχι γιατί τα πήρε όλα, αλλά αρκετά τόσο ώστε να μείνουν για τη γραφή της και να τα μοιραστεί μαζί μας.
Β.Λ.