Ο ΟΣΔΕΛ (Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου) λειτουργεί σαν την ΑΕΠΙ των μουσικών. Κάθε χρόνο μοιράζει ένα ποσό στους συγγραφείς και τους εκδότες βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών. Τα έσοδα του Οργανισμού προέρχονται από τις πωλήσεις κάθε φωτοτυπικού μηχανήματος στην Ελλάδα. Αυτό το ποσό που συγκεντρώνεται κάθε χρόνο ανακατανέμεται στους συγγραφείς και τους εκδότες που είναι συμβεβλημένοι μαζί του. Για περισσότερες και πιο ακριβείς πληροφορίες παρακαλώ όπως ανατρέξετε στην ιστοσελίδα του Οργανισμού.
Έμαθα για την ύπαρξή του, εντελώς τυχαία από μια πρόσκαιρη φίλη ποιήτρια που με το πρώτο της κιόλας βιβλίο είχε εισπράξει το ποσό που μοίραζε ο Οργανισμός για εκείνη τη χρονιά. Την είχε ενημερώσει, καθώς όφειλε ο εκδότης της. Μέλος όντας της Εταιρείας Συγγραφέων από το 1994, δεν γνώριζα καν την ύπαρξή του: η Εταιρεία δεν με είχε ενημερώσει, οι εκδότες μου το ίδιο. Μάζεψα λοιπόν τα φιλαράκια εκείνης της εποχής και πήγαμε όλοι μαζί στα γραφεία του ΟΣΔΕΛ να υπογράψουμε συμβάσεις και να πάρουμε το χαρτζιλίκι μας που το καταναλώσαμε σε ποτά στο κοντινό «Μπαρ 37».
Από τα ταξίδια μου στην Αμερική γύρισα με μια μοναδική εντύπωση: πως εκεί η πληροφορία είναι ελεύθερη. Έχοντας την πληροφορία ανοικτή είναι δυνατόν ένας κηπουρός να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ. Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην Ευρώπη και το Νέο Κόσμο έγκειται ακριβώς στη διαφορετική διακίνηση της πληροφορίας: στην γηραιά ήπειρο η πληροφορία δίνεται έναντι αντιτίμου. Όλη η διαπλοκή, οι μίζες και η διαφθορά του πολιτικού μας συστήματος έχουν τη γενεσιουργό τους αιτία στη μη-ελεύθερη διακίνηση της πληροφορίας. Στην Ευρώπη η πληροφορία διακινείται μέσω αντιτίμου και μόνον.
Ο ΟΣΔΕΛ φυσικά δεν είναι αγγελικός. Ευτυχώς που υπάρχει κι ένας πρωτάρης που πληρώνει 1.500 ας πούμε ευρώ για την έκδοση της πρώτης του ποιητικής συλλογής μπορεί να πάρει πίσω μέσω του ΟΣΔΕΛ τα 400, αλλά τι γίνεται με κάποιον που είναι επαγγελματίας συγγραφέας και εισπράττει το ίδιο ποσό; Αυτό αντιλαμβάνεστε είναι άλλο ζήτημα και θα μας απασχολήσει προσεχώς.