«Είτε πηδάς, είτε δεν πηδάς ο καιρός περνά», λέω στην Κατερίνα, αγαπητή συνάδελφο από παλιά. Καθόμασταν στη βεράντα του τατράστερου «Lindos Princess» κι απολαμβάναμε το πρωινό μας εσπρέσο, σχολιάζοντας τους συναδέλφους, τις γυναίκες τους κλπ, όταν θυμήθηκα το παραπάνω μότο: το είχε παραγγείλει ανώτατος δικαστικός ως ex libris σε φίλο που διατηρούσε καλλιτεχνικό βιβλιοδετείο στα Εξάρχεια. Η Κατερίνα χαμογέλασε με νόημα. Είχαμε τουλάχιστον πέντε-έξι χρόνια να βρεθούμε: εγώ είχα εξαφανιστεί από την πιάτσα και η Κατερίνα είχε πολλά «νέα» να μου πει.
Θυμηθήκαμε πως το πρώτο μας ταξίδι ως Ψυχίατροι ήταν το 1990, πάλι εδώ στη Ρόδο, στο «Rodos Palace», για το λανσάρισμα του Ladose. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν «παροχές» και οι παλιότεροι συνάδελφοι είχαν να θυμούνται και να αναφέρονται με υπερηφάνεια πως είχαν συμμετάσχει στο Κυριακάτικο γεύμα που τους παραχώρησε το Ταβοράκι στον «Αστέρα» της Βουλιαγμένης, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Η Κατερίνα κι εγώ συμπληρώναμε φέτος 25 χρόνια ταξίδια, και σαν παιγνίδι της μοίρας σε απόλυτη συμμετρία με τα μεγάλα κυκλικά μυθιστορήματα που σκηνοθετεί ο χρόνος, το τελευταίο μου ταξίδι λάμβανε χώρο στη Ρόδο όπου είχε γίνει και το πρώτο μου.
Περισσότεροι από 450 Ψυχίατροι λοιπόν, παρέλασαν μπροστά μας εκείνο το τριήμερο μαζί με τα συνοδά τους μέλη, παιδιά κι εγγόνια. Ήταν παιγνιδάκι να παρατηρούμε τις αλλαγές που επέφερε ο χρόνος ως τέλειος γλύπτης, στο πρόσωπο και το παρουσιαστικό των συναδέλφων μας. Πως δουλεύοντας ακατάπαυστα το αρχικό καλούπι καταφέρνει να προσδώσει αρρενωπότητα σε άντρες που πέρασαν τη ζωή τους μέσα σ’ ένα ιατρείο, να βγάλει όλη τη θηλυκότητα που έκρυβε μέσα της μια θυμωμένη νεαρή γυναίκα, προσδίδοντας κάποια παραπανίσια κιλά ακριβώς εκεί, γύρω από το μαλακό υπογάστριο. Πως αφαιρώντας μαλλιά και προσθέτοντας κιλά γίνονται πιο γλυκές οι γραμμές που διαγράφουν τις παρειές του προσώπου, αναδεικνύουν το σχέδιο της μύτης και το καλοφτιαγμένο σκαρί του μετώπου. Πως αποδίδει στον καθένα μας το πρόσωπο που μας αξίζει και πως σπάει κάποια καλούπια πρόωρα: συνάδελφοι που πέθαναν νωρίς.
Νεαροί συνάδελφοι που τρέχουν με τα καρτελάκια τους κρεμασμένα στο στήθος, γεμάτοι λαχτάρα να κάνουν γνωστό το ονοματάκι τους στην επιστημονική κοινότητα, χωρίς να γνωρίζουν πως ο χρόνος άρχισε ήδη να σμιλεύει το πρόσωπο τους για την αιωνιότητα. Συναδέλφισες που αγάπησαν πολλούς άντρες στη ζωή τους αλλά όλως κατά σύμπτωση, πάντα συναδέλφους…
Ο χρόνος έρχεται λοιπόν να σκιαγραφήσει με στοργή όλους μας τελικά: κι αυτούς που δεν αγάπησαν αλλά κι αυτούς που ο έρωτας «τους έφαγε τα χρόνια».
