Χθες έσυραν τον Στέλιο Ράμφο μετά τη διάλεξή του στο Δημοτικό Ωδείο να φάει στην Λέσχη Αξιωματικών Λάρισας. Ο παππούλης έθεσε τους όρους του: να μην συμπεριλαμβάνει κρέας το μενού, αλλά κανένας δεν τον ρώτησε με ποιους θα ήθελε να δειπνείσει. Τον τελευταίο καιρό είμαστε απαθείς μάρτυρες της κακομεταχείρισης ηλικιωμένων από διάφορους επίσημους ή ανεπίσημους φορείς . Προσφάτως, η κακομεταχείριση που επιφύλαξαν ένθερμοι υποτίθεται θαυμαστές του έργου του, στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, μας συγκίνησε όλους. Δεν υπάρχει χαρακτηρισμός για τα συναισθήματά μας: αποστροφή, αηδία, θυμός…. Να βλέπεις έναν δάσκαλο να τον σέρνουν σε εκδηλώσεις, ενώ δεν μπορεί να αρθρώσει κουβέντα είναι άκρως ταπεινωτικό.
Διάφοροι επιτήδειοι μεταχειρίζονται τις αξίες του τόπου, προς ίδιον όφελος. Νομίζουν πως σέρνοντας και παρασέρνοντας στις εκδηλώσεις τους τα τρανταχτά ονόματα του τόπου (ανήμπορα γεροντάκια συνήθως), θα προσδώσουν ένα ελάχιστο + σημείο πλας στα ανοσιουργήματά τους: θα προσεταιριστούν, με άλλα λόγια, το θάμβος τους. Θα προσθέσουν υπεραξία στις ανύπαρκτες λογοτεχνικές εκδηλώσεις, θυσία στο βωμό του φαίνεσθε από ανθρώπους που υπηρέτησαν μια ολόκληρη ζωή το είναι.
Είμαστε μάρτυρες όλοι μας της ταπεινωτικής παρουσίας της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ σε τυχάρπαστες συναντήσεις ποιητών, της Κικής Δημουλά στα σαλόνια γυναικείων περιοδικών, του Ντίνου Χριστιανόπουλου σε εκδηλώσεις άγνωστων και ανάξιων κονφερασιέ και διοργανωτών (κατ’ επάγγελμα) τάχαμου ποιητικών εκδηλώσεων.
Δεν μπορούμε, δεν μπορεί κανένας να σταματήσει το τσουνάμι των δημοσίων σχέσεων, ούτε τρέφουμε μια παρόμοια αυταπάτη: όπως δεν μπορεί καμιά πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης να σταματήσει το μεταναστευτικό ρεύμα: το κύριο θέμα που έχει να αντιμετωπίσει από ιδρύσεώς της η πολιτισμένη Δύση. Μιλάμε εντελώς θεωρητικά λοιπόν, και υποστηρίζουμε απλώς το έργο αυτών των συμπαθών υπερήλικων: προτάσσουμε την ασπίδα της αγάπης μας στο έργο τους (μικρό ή μεγάλο θα το κρίνει η Ιστορία), και δεν τους διασύρουμε, δεν τους ταπεινώνουμε για χάρη μιας σέλφι, δεν τους κακομεταχειριζόμαστε κάνοντάς τους συνεργούς στην προσωπική μας ανεπάρκεια.
Στέλιο Ράμφο, Κική Δημουλά, Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, Ντίνο Χριστιανόπουλε σας αγαπάμε για το έργο σας και σας έχουμε στη βιβλιοθήκη μας. Δεν θέλουμε να σας βλέπουμε στα παζάρια και στους οίκους ανοχής που στήνουν περιοδεύοντες θίασοι.
