Στο άρθρο αυτό επιχειρείται, κατ’ ανάγκην σχηματικά, ένας περιεκτικός κριτικός αναστοχασμός πάνω στην πολύπλοκη σχέση ανάμεσα στη γνώση (επιστήμη, τεχνολογία) και την πολιτική, αλλά και πάνω στην κρίσιμη «τρίτη διάσταση» της δημοκρατίας και της «δημόσιας λογοδοσίας» (public accountability). Οι αναφορές στον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Ζαν Ζακ Ρουσό σκιαγραφούν συνοπτικά το απαραίτητο ιστορικό και διανοητικό πλαίσιο, εντός του οποίου οι σύγχρονοι «λειτουργοί της αλήθειας» (Αντρέ Ζιντ), οι εμπειρογνώμονες της επιστήμης και της τεχνολογίας, καλούνται να συνδυάσουν ισορροπημένα τις οργανωτικο-επιτελικές φιλοδοξίες τους με την εξυπηρέτηση του δημοσίου υμφέροντος, του συμφέροντος του απλού πολίτη. Η κανονιστική επαναδιαπραγμάτευση και ριζική κοινωνικοποίηση της εμπειρογνωμοσύνης» (expertise) δημιουργεί τις κύριες προϋποθετικές συνθήκες για μια κριτικά αναστοχαστική τεχνοεπιστήμη στην οποία συζευγνύονται παραγωγικά η γνώση, η πολιτική και η δημοκρατία.
Σύμφωνα με τη φημισμένη ενδέκατη «θέση στον Φόιερμπαχ» (Μαρξ 1969/1845), οι φιλόσοφοι, προκειμένου να εκπληρώσουν επιτυχώς τον θεσμικά καθιερωμένο ρόλο των ερμηνευτών του κόσμου, οφείλουν να εντάξουν οργανικά τις θεωρίες τους στη χειραφετητική πράξη, έξω από τα ψυχρά μελετητήρια και τους γυάλινους πύργους της ελιτίστικης ακαδημαϊκής σκέψης. Η στράτευση των διανοουμένων, η άμεση στρατηγική εμπλοκή τους μέσα στα πράγματα, αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για την ορθή κατανόηση και απεικόνιση της κοινωνικής πραγματικότητας, όσο και για τον ποιοτικό μετασχηματισμό της.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: https://intellectum.org/wp-content/uploads/2012/04/ITL08_068073_Gnosi-kai-Politiki_Charalambos-Tsekeris.pdf
