#062 Εικονοστάσι Μικρών Αγίων

 

Η δημοσίευση των ποιημάτων του Άγγελου Σημηριώτη σε δύο τόμους (Άγγελου Θ. Σημηριώτη, “Τα Ποιήματα (1893-1943)”, Τόμοι Α΄+Β΄ (φιλολογική επιμέλεια και έρευνα του Γιάννη Πατίλη και της Έλσας Λιαροπούλου), Πνευματικό Κέντρο Νέας Ιωνίας Αττικής, Νέα Ιωνία, 1995), ήταν οπωσδήποτε ένα φιλολογικό γεγονός. Δεν κατάφερε ωστόσο να αναστήσει την ποίηση του Σημηριώτη και μάλλον τον έβλαψε συνολικά: ο ίδιος ο επιμελητής της έκδοσης μου έλεγε λίγους μήνες μετά την έκδοση των δύο τόμων, την μετάνοιά του. «Θα ήταν προτιμότερο να είχα βγάλει μια επιτομή του έργου του, να διάλεγα τα καλύτερα από τα ποιήματά του σε ένα μικρό καλαίσθητο τόμο», μου έλεγε ο Πατίλης «παρά να δώσω στη δημοσιότητα άπαντα τα ευρισκόμενα».

 
Το ηθικό μάθημα της όλης υπόθεσης είναι πως «οι ελάσσονες δεν αντέχουν την υπερβολική έκθεση» γιατί διαφορετικά δεν θα ήταν ελάσσονες. Η ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη «Η χαμηλή φωνή, Τα λυρικά μιας περασμένης εποχής στους παλιούς ρυθμούς: Λορέντζος Μαβίλης, Ιωάννης Γρυπάρης, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Λάμπρος Πορφύρας, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ρώμος Φιλύρας, Ρήγας Γκόλφης, Απόστολος Μελαχρινός, Κώστας Ουράνης, Κώστας Καρυωτάκης, Κλέων Παράσχος, Κώστας Καρθαίος, Τέλλος Άγρας, Μήτσος Παπανικολάου, Μαρία Πολυδούρη, Γιώργος Κοτζιούλας, Καίσαρ Εμμανουήλ, Γιάννης Σκαρίμπας, κ.ά. (223 σελ. , Νεφέλη, 1990)», αποτελεί κατά τον Αλέξανδρο Αργυρίου «…μια ασυνήθιστη κατηγορία. Έχει τη μεγαλύτερη δυνατή ομοιογένεια. Περιλαμβάνει αποκλειστικά ελάσσονες ποιητές και μόνο με τα λυρικά τους ποιήματα. Οι δύο αυτοί αποκλεισμοί αφήνουν ελεύθερο το πεδίο για να φανεί η ανάπτυξη μιας ποίησης χαμηλόφωνης, που δεν μπορεί να κατηγορηθεί για μετριότητα και από την οποία δεν απουσιάζει το πάθος και η ένταση».

 
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έστησε το προσωπικό του Εικονοστάσι Μικρών Αγίων και μας έμαθε να μην ντρεπόμαστε να στήσουμε τα δικά μας: ο Τάσος Λειβαδίτης, η Κατερίνα Γώγου, ο Τζακ Κέρουακ κάπου δικαιούνται να έχουν τα εικονίσματά τους, τους πιστούς που τους ανάβουν το καντηλάκι κάθε βράδυ, αλλά δεν έχουν ανάγκη από την ανέγερση καθεδρικών ναών στο όνομά τους. Στο παράδειγμα του Αναγνωστάκη και του Πατίλη λοιπόν, αγαπάμε τους μικρούς ποιητές με όλη μας την αγάπη γι αυτό το «λίγο» που είναι: διατηρούμε άσβεστη τη φλόγα στο καντήλι τους, ανάβουμε που και που κάνα κεράκι στο ξωκλήσι τους με την επίγνωση πως δεν θα έχουν ποτέ Καθεδρικό Ναό στο όνομά τους, γιατί και οι ίδιοι δεν τον επιζητούσαν. Το εικονοστάσι που έστησε ο Αναγνωστάκης στο Ναπολέοντα Λαπαθιώτη μας αρκεί, δεν του χρειάζονται παραπάνω τιμές ούτε Καθεδρικοί Ναοί.

 
Στη γειτονική μας Νάπολη, στην κεντρική οδό Φορτσέλα (το δρόμο παλιά της Καμόρα και του λαθρεμπορίου), οι φίλαθλοι της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης έχουν στήσει ένα εικόνισμα στον Άγιο Ντιέγκο Μαραντόνα: όλοι οι πιστοί περνάν και του ανάβουν ένα κεράκι. Αν περάσετε από τη Νάπολη μην ξεχάσετε να ανάψετε κι εσείς το κεράκι σας, δεν είναι ντροπή, αρκεί να μην απαιτήσετε να βρείτε ολόκληρη εκκλησία στο όνομά του κατά την επόμενη επίσκεψή σας στην πόλη.

Παράθυρα Λογοτεχνίας για Νέους

Intellectum 10

[
Μενού